Κανονίζουμε ωραίους περιπάτους…
Σε ουδέτερα φωτισμένους διαδρόμους
Όπου ράχες βιβλίων κηπουρικής γεμίζουν ράφια
Δίπλα στη νιοστή χιλιάδα “θρύλων” εγχώριων
[Άδειο καρότσι ο στίχος…]
“Τετράδια για τα παιδιά, θυμήσου εξάπαντος και το σαλάμι!”
Τρίξιμο κλειδιών στη μέσα τσέπη ̇ τα μεγάφωνα δεν σταματούν
Να διαλαλούν τις προσφορές τους.

***

Σήμερα βλέπω δυο παιδιά
(Τα 15 κλείσαν δεν κλείσανε)
Να μουτζουρώνουν την αγάπη τους
Σε τοίχο -κι είχε κρύο- τα καημένα…
“Ευχαριστώ” τους λέω και γυρίσανε
“Ευχαριστώ γιατί μας λέτε;” απορημένα.
Ίδιον καιρό, στον ίδιο τοίχο έγινες ποίημα
-Δεν το ‘μαθες ποτέ- απ’ τα σβησμένα.

***

Έχεις ακόμα δρόμο να διανύσεις…
μες στα πυκνά φυλλώματα, μέσα στ’ αγρίμια
-στο διάβα σου παραμονεύουν!-
ελονοσία και πυρετός, πόδια γυμνά
πρησμένα. Σφίγγεις τα δόντια
για να προχωρήσεις. Παντού αβέβαιο έδαφος ̇
άγνωστος χάρτης.

*Από τη συλλογή ‘Εφημερόπτερα”, Θεσσαλονίκη 2015.