.με ποια ταχύτητα διαλέγω ποιητές

τώρα που είμαι πιο στέρεος απ’ τον ύπνο και έχω τάφο και έχω
ελάχιστο σώμα και μια καινούρια τύχη
ήρθε ο ξένος που ρώτησε για της καρδιάς μας το
αντίστροφο
και μας έσωσε

τώρα δεν είμαι πια παιδί/ μονάχα περιμένω
ν’ αλλάξει η βροχή το σινιάλο της

σε ένα άγνωστο ρήμα ή σε γυναίκα βαθιά

αποτέλεσα την αμφίεσή μου μα να με γδύνομαι
προτιμούσα ανέκαθεν

μεγάλο ψέμα η μεγάλη λήθη ̇ με αστραπάρπαξε

τώρα αφήνει ο άνεμος τα πένθη του
κι επικινδύνως σκέφτεται

που τον αισθάνομαι
χορτάτο απ’ τις φωνές και τα λυγίσματα
-σκεύος κλειστό,
ομιλών της φρίκης-

και ιδού τα χάχανα και ιδού απόψε πως κατέβηκε η
νύχτα…

τώρα σε ανασαίνω και τα μέλη σου διασκορπίζω
συνεργάζομαι με το αίμα σου
και έχω έρωτα στο θώρακα
ένα ένα να μου ξεβιδώνει τ’ άστρα

λοιπόν το κέρδος:

εχθές με μέτρησα λιγότερο.

***

.η θέα

ζω της ευγνωμοσύνης σημαίνει:
επενδύω στην υπεραιμία μου
και κατέχω

την τέχνη της ευγενούς παραπλάνησης
όπου καθίζουν οι αγαπημένοι μου τις τύχες τους

κάθε λίγο ανάμεσά μας αστράφτει κι ένα κάλλος
κάθε λίγο ο εκλεκτός του νοήματος λανθάνει
και κλείνει

σημείο σημαίνον:

όσο κι αν τον πετροβολείς θα ξανάρθει

***

.μία μεγάλη πληγή από νέφη

αστραφτερά πουκάμισα-γιατί άλλο δέν αντέχω-
φορέσατε!
έτσι λοιπόν κι έτσι μας δόθηκε κι απότομα συνέβη
ωραιότεροι κι απ’ τους αθώους λιγότερο ένοχοι να γεωμετρούμε
χρόνια τόσα κοντά στη σφαγή και
χρόνια σφαγιάζοντας κι ύστερα

λέγοντας φωναχτά:

πώς πέρασε από στόμα σε στόμα ετούτη η γεύση;

κι εκείνος

ο ουρανός που μας υπέστη

ο χρόνος όλος κι ολάξαφνος ενώπιον μας
ημέρες με μόνη ανάγκη την ωραιότητα των άστρων
ημέρες ταράσσοντας την άσφαλτο
ημέρες μην ημπορώντας μέσα στη δίψα
να υπάρξουμε ολόκληροι
ανάστατοι που έχουμε μία υδρία στο στήθος
για να λούζεται το τέρας μας

και να πληθαίνει ολόσωμο
καθώς θα ντύνεται τα ρούχα μας με μάτια ορθάνοιχτα
όπως οι πόρτες των σπιτιών που κάποτε θα ζήσουμε
χειροκροτώντας την άριστή του αποχώρηση.

*Από τη συλλογή “.ο εαυτός ήχος”, Εκδόσεις Εξάρχεια, Νοέμβριος 2013.