Πολυκατοικία 97.

Οι δρόμοι της πόλεως έρημοι.

Αοιδοί με μικρές φυσαρμόνικες 

συνωστίζονται στων φαναριών τα πόστα

καρδιοχτυπώντας για μεροκάματο.

Χαστουκίζονται για τεχνικές που δεν ευόδωσαν.

.

Πολυκατοικία 81.

Από νωρίς ξηλώνουν τα δέντρα.

Στις θέσεις τους φυτεύονται μικρά παιδιά

με χλωροπράσινα μαλλιά καταστόλιστα θάνατο.

Στα κορμιά τους αποφόρια υφασμένου ξύλου

δουλεμένα μ’ απειλές ψιλοβέλονες.

.
Πολυκατοικία 48.

Τα άλογα της πόλεως χλιμιντρίζουν – 

Λαμπορκίνες και Φεράρες συν 4Χ4 (=16?)

κι αυτή… κουλουριασμένη νεκρή πλάι σε όρνια

που ‘χουν νύχια και ράμφη γαμψά,

κρατά στης ψυχής τα θεμέλια μπουρίνι τον έμετο. 

.
Πολυκατοικία 69.

Έρωτες… μετρημένοι στης Κάλι τα δάχτυλα,

αθόρυβοι μα κι επίμονοι,

πικρόθυμοι,
παρομοιώδεις μα κι ευγνώμονες.

Θλιμμένες στην έξοδο νύφες με βλέμμα κενό.

.
Πολυκατοικία 12.

Αυλότοιχος.

Δολοφονημένος στίχος ερωτικός

από νωρίς φτεροκόπος.

Είναι γιατί κρυφοκοίταξε

γραμμένο σύνθημα πολιτικό.

Δυο λουλούδια στη μνήμη του.

.

Πολυκατοικία 24.

Φανάρι. Οι δρόμοι της πόλεως έρημοι.

Τώρα στις γλάστρες φυτεύουν τις έγκυες.

Καβάλα στη σπορ σκούπα κολίγας σπινιάρει.

Τα παιδιά φυτεύονται ακόμα.

Στα κλαριά τους αυτόχειρα περιστέρια
.
.

Άλλαξε η μέρα σκυτάλη με τη νύχτα.

Το δαχτυλίδι της μπόχας μονόπετρο.

*Από εδώ: 
http://georgemanetasexaformis.wordpress.com/2005/03/14/5/
©Γιώργος Μανέτας

Δωρεάν Hλεκτρονικό Βιβλίο
http://joom.ag/gr5b#.U-IXne0Irlg