Έφυγε τόσο νέα και όμορφη

μ’ άφησε μόνο με τη στείρα λογική, όταν

η φαντασία μου αυτομόλησε στο πνεύμα των εφήβων.

Τώρα λοιπόν ήρθε καιρός να ξαναρχίσω να κοιτάω 

κάτω από τα έπιπλα και το κρεβάτι,

μήπως και πάλι δω

τα χιλιάδες εκατομμύρια φίδια που ζούνε

μες στο πάτωμα.

Ήρθε καιρός να ιδώ ξανά τα όνειρα εκείνα

που όλες οι γυναίκες του κόσμου –λέει-

επιδίδονται τις νύχτες σε ένα φεστιβάλ οργίων,

κρυφά από όλους τους άντρες.

Μπορεί ακόμα με λίγη προσπάθεια

βαθιά μες τα σκεπάσματα –ίσως-

να ξαναζωντανέψουν οι ποιο αθώες,

αιμομικτικές μου φαντασιώσεις.

Αυτά και άλλα πολλά

τα πρωτοείδα στη νηπιακή μου ηλικία

και οι μεγάλοι έκαναν πως δεν τα έβλεπαν.

Στη νηπιακή μου εφηβεία για λίγο τα ξαναείδα.

Τώρα όμως, στο νηπιακό μου γήρας –δυστυχώς-

δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι για να τους μιμηθώ

και οι νεότεροι –ευτυχώς-

ούτε που θέλουν να με ακούσουν.

*Από τη συλλογή “Η ταξιθέτρια του χάους”.