Μπαλάντα για τον ποιητή της διάρκειας

Γράφω
χωρίς να βλέπω γράμματα στο χαρτί.
Δεν γράφω ύμνους.
Δεν γράφω για να μελαγχολώ
αλλά για να θυμάμαι
εκείνο τον πρώτο λυρισμό
του ανεπαίσθητου φωτός
που έκαμε ακόμα και τους αφασικούς
σπονδύλους στην πλάτη
να υπομειδιούν στο νωχελικό γαργάλημα
της σάρκας της αθρυμμάτιστης από έρωτα.

Les grandes personnes

Η τέχνη ν’ αγαπάς
είναι μεταξωτή.
Άσε τα λόγια τα μικρά
για τον μεγάλο κόσμο.
Κύλα μέσα στο τετράγωνο σύρμα σου.
Πινελιά βαθιά που σε χαράζει
το κύμα-φύγε.
Φύγε… Για να ξαναρθείς…
Κύλα στις μαύρες πεταλούδες σου
να γίνουν ποτάμια οι σταυροί σου.
Κύλα μέχρι να γίνεις αποσιωπητικό.

*Το δεύτερο ποίημα μαζί με την ειόνα της ανάρτησης αναδημοσιεύονται από το ιστολόγιο Ενύπνια Ψιχίων στη διεύθυνση http://ifigeneiasiafaka.com/2013/04/