Να έχεις δει
ποιος μαχαίρωσε πισώπλατα τον θεό
και να μην είσαι τίποτα περισσότερο
από ένα φρέσκο ψέμα που περιμένει ετοιμόγεννο
ή απλά το πρώτο φύλλο που θα ζαρώσει και θα κιτρινίσει
μαγαρίζοντας μια καταπράσινη μουτζούρα.
Ήταν την ώρα που έστριβε
για έναν κήπο γεμάτο σιωπές
-σπουργίτι ξαπλωμένο ψόφιο ανάμεσα
στα κομμένα κοτσάνια-
και για μένα ήταν ο πρώτος εραστής που
έβλεπα στ’ αλήθεια να πεθαίνει.
Ο ουρανός πρόσωπο λασπωμένο από παλιά δάκρυα
και οι πληγές κουβεντιάζουν φωναχτά,
καθώς οι γέροι μαζεύουν
τα ξερά ψωμιά για τις κότες τους
κι οι άνθρωποι δεν μπορούν να πιστέψουν
πως υπάρχουν κάποιοι που δεν φοβούνται.
Και δεν το μπορούν να ζούνε μέσα στους ίσκιους.

*Από τη συλλογή “φλέβα που σπάει”, εκδ. Εξάρχεια, 2013