Σκάβε! πρόσταζε η σκαπάνη.
Σφάζε! ξανάλεγε το μαχαίρι.
Και μου ξερίζωναν τη μνήμη
Κι εβασάνιζαν το χάος μου.

Όσοι με είχανε αγαπήσει.
Μετά σιχαθεί, και πιο μετά ξεχάσει,
Έγερναν τώρα και πάλι πάνω μου.
Κάποιοι έκλαιγαν, κάποιοι άλλοι ήσαν ευτυχείς.

Ψυχρή αδελφή μου, του χειμώνα χλόη,
Περπάταγα και σ’ είδα ν’ αβγαταίνεις,
Να ψηλώνεις πιο πολύ από τους εχθρούς μου,
Να πρασινίζεις πιο πολύ από τις αναμνήσεις μου.

*Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
*Το ποίημακαι την εικόνα της ανάρτησης τα πήραμε από το Αλωνάκι της Ποίησης στο http://alonakitispoiisis.blogspot.com