XXXVI

Κοιτάς τ’ ανθάκι
– ομορφιά που σε μεθά.
Μα μην ξεχνιέσαι.

XXXVII

Κόβεις τ’ ανθάκι
Μα γιατί της το δίνεις;
Κι αυτή ανθίζει.

XXXVIII

Άνοιξης τόποι
με καλούν, μα η πόλη
μ’ έχει δεμένο.

XXXIX

Άνοιξη χλωμή.
Της καρδιάς μου ο πόνος
της ρίχνει σκιά.

ΧL

Καλοκαιράκι
μύρισε και μαζί του
αντιηλιακό.