Παίζω το πιάνο της ζωής μου.
Είναι κάτι σαν ποταμός που παρασύρει
τα πάντα στο διάβα του.
Δίπλα μου οι άλλοι κοιμούνται.
Τον ήξερες εσύ αυτόν τον ύπνο,
τον είχες καταλάβει από παλιά.
Δεν άλλαξε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια,
παρά μόνο προς το χειρότερο.
Γι’ αυτό κι εσύ παίζεις το σκοπό σου
χωρίς πίκρα ή τύψεις.
Όμως ο ήλιος έλαμψε, το τραγούδι φάνηκε.
Τα γύρω βουνά μου γνέφουν,
τα χέρια χτυπούν τα πλήκτρα.

*Από τη συλλογή “Ποιήματα 2009-2013”.