Αφήνω πίσω μου φίλους και νύχτες,
γιατί αυτή η ζωή είναι που με πλήγωσε,
γιατί δεν ήξερα πού κατέληγε ο κάθε δρόμος,
γιατί επιθανάτιες κραυγές με σκέπαζαν
και μια δίψα με πυρπολούσε,
γιατί τρίκλιζα σε βρώμικες πλατείες,
εκεί που τα πληγωμένα μου χέρια
έψαχναν να βρουν πόρτες ανοιχτές,
γιατί ήθελα μια τόση δα φλόγα
να φωτίσω αυτά τα σκοτάδια,
γιατί ήθελα να είμαι γυμνός στις βροχές,
γιατί μια τόσο διάφανη αγάπη ήθελα…
Αφήνω πίσω μου φίλους και νύχτες,
γιατί όλα τα γνωστά τοπία κάποτε τελειώνουν
και μαζί τους οι γνωστές ηδονές
και μένουμε απλοί θεατές των πειρασμών
στο μισό μέρος ενός ονείρου
που φυλακίζεται στα δημόσια αποχωρητήρια,
εκεί που όλα είναι απελπιστικά άσπρα,
γιατί αφρισμένες υγρασίες μούσκεψαν τα ρούχα μου
και πήρα να βυθίζομαι στο κενό
και ν’ απογειώνομαι μ’ ανώμαλες πτήσεις της σκέψης,
γιατί με τύφλωναν οι αστραπές τ’ ουρανού
και λευκοί αρουραίοι μ’ επιβουλεύονταν…
Αφήνω πίσω μου φίλους και νύχτες,
γιατί ήθελα με δύναμη να σπάσω τα τζάμια
που η λάμψη τους με χτυπούσε στα μάτια,
γιατί ήθελα ν’ ακούω τις σταγόνες της βροχής,
γιατί ήθελα αυτή η βροχή να μπαίνει στο σώμα μου
και να πλημμυρίζει τους ονειρικούς μου χώρους…
Αφήνω πίσω μου φίλους και νύχτες…
αφήνω πίσω…
αφήνω…

*Τελευταίο ποίημα της συλλογής “Γράμματα σε μια αγάπη” τα ποιήματα της οποίας γράφτηκαν στην Αθήνα στο διάστημα 1990-1992.