Θέλω να χαμογελάσω στους κυματισμούς των πάγων,
αναζητώντας τα σημάδια μιας πορείας,
γιατί βαρέθηκα να παίζω με σύμβολα.
Ν’ αναδυθώ στο βάθος μιας ματιάς θέλω
χωρίς τα κομμάτια μου να τα σκορπούν οι άνεμοι.
Αρνούμαι οι αισθήσεις κι οι ηδονές μου
να μοιάζουν μεσάζοντες στημένων σκηνικών,
γιατί δεν μπορώ τρομαγμένος να κλείνω τα φώτα,
να βυθίζομαι σε ομίχλες που καθρεφτίζουν
θαμπές κι εξαϋλωμένες μορφές.
Αρνούμαι να μένω μετέωρος σε πέτρες σκυθρωπών σπιτιών
και σε κλώνους κοιμισμένων δέντρων,
θύμα μιας ψευδαίσθησης
με ρήγματα στον εσωτερικό της κόσμο,
με ανεξέλεγκτες ψυχώσεις να προβάλλουν,
με νύχτες γεμάτες ένταση και απορία,
με τα τρένα της μοναξιάς να πλησιάζουν αργά
στις ράγες των φώτων που δεν μπορώ να στηριχτώ.
Τρέμω όταν όλα τα οικοδομήματα καταρρέουν
μέσα σε χείμαρρους μεταλλικών κρότων,
όταν η αέρινη ισορροπία των σωμάτων ανατρέπεται
μέσα σε ανελέητα σφυροκοπήματα ρυθμών
κι ιλιγγιωδών αποχαλινωμένων φωνητικών.
Φοβάμαι στα στενά περάσματα,
στα άπατα βάθη να ακούω απόκοσμα ελεγεία,
παιχνίδια με καταχωνιασμένα υποσυνείδητα.
Κλαίω παράφορα μπροστά στους νυχτερινούς εφιάλτες,
όταν η ανάσα μου μοιάζει με κλειστή κουρτίνα,
όταν το βλέμμα μου πέφτει στις σκόρπιες σελίδες,
όταν σταματώ σε δρόμους γεμάτους σιωπή.
Πονάω μέσα στα σύνορα
που γίνονται καταφύγια θλιμμένων εποχών,
κάνοντας τα απογεύματα να παγιδεύονται
σε περιπάτους ψυχολογικής ζητιανιάς.
Πονάω όταν οι χρόνοι δραπετεύουν
στα ματωμένα στόματα,
στα κόκκινα γαρύφαλλα,
σε πυξίδες που ορίζουν τα στίγματά μου.
Πάντα λαχταρούσα να σκορπίσω αγάπη
σε δρόμους όπου κανείς δεν περπατά,
να νιώσω την αναπνοή του κόσμου γύρω μου,
σε ρωγμές δακρύων που αλαλάζουν
κι αστραπές που παραδίνονται στο άπειρο.
Να στροβιλιστώ σε απαλούς αγέρηδες,
δίνοντας χρώμα σε βλέφαρα που σκούρυναν απ’ τα χρόνια,
να βρω παρηγοριά στο μέλλον.
Πάντα λαχταρούσα να κάψω τα πάθη μου
για να φωτιστεί η ανθρωπιά,
να κάψω τις αδυναμίες μου
για να δικαιωθεί η ύπαρξη.
Δεν ξέρω αν είμαι διαφορετικός,
αυθεντικός ή αλλόκοτος,
μα δεν πρόκειται να συνθηκολογήσω
με καμιά ανυπαρξία.
Πάντα λαχταρούσα να γευτώ την ένωση
κι αυτή η αγάπη είναι που ξεπερνά τα όρια.

*Από τη συλλογή “Γράμματα σε μια αγάπη” τα ποιήματα της οποίας γράφτηκαν στην Αθήνα στο διάστημα 1990-1992.