Verrà la morte e avrà i tuoi occhi

Θα ‘ρθει ο θάνατος και θα ‘χει τα μάτια σου –
αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
πρωί-βράδυ, άγρυπνος,
άηχος, σαν παλιά τύψη
ή ανόητη διαστροφή. Τα μάτια σου
θα ‘ναι μια λέξη κενή,
σιωπηρή κραυγή, ησυχία.
Ετσι τ’ αντικρίζεις όλα τα πρωινά
όταν μόνη σου σκύβεις
στον καθρέφτη. Αχ, γλυκιά ελπίδα,
εκείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Θα ‘ρθει ο θάνατος και θα ‘χει τα μάτια σου.
Θα ‘ναι σαν να κόβεις μια κακή συνήθεια,
σαν να βλέπεις μες στον καθρέφτη
ν’ αναδύεται πάλι ένα πρόσωπο νεκρό,
σαν ν’ αφουγκράζεσαι χείλη σφιγμένα.
Θα κατεβούμε στην άβυσσο βουβοί.

(μτφρ.: Silio D’Aprile/Βασίλης Ρούβαλης)