Μάνα,

Απ’ το χώμα σου φύτρωσα, 

Από σπόρος, βλαστάρι,

Έμαθα γράμματα, λέξεις,

Πλέον κοτζάμ παλικάρι,

Μ’ όπλο μια βαλίτσα σ’ απειλώ πως θα φύγω,

Απορώ ‘δω και χρόνια, πως με πείθεις, να μείνω.

Μάνα,

Ψεύτικα λόγια μου πούλησες,

Στα όνειρα που έκανα, πήγα να φτάσω τ’ αστέρια

Το δείκτη σαν “όχι” μου κούνησες.

Μάνα,

Νταβατζήδες συνέχεια μου φόρτωνες,

Τη ζωή μου από γέννας την όρισες,

Γυμνό με έστειλες, σε σκοτεινά μονοπάτια,

Σε δρόμους άθλιους, με βράχια κι αγκάθια…

Μάνα,

Αφού τα παιδιά σου ισάξια αγαπάς,

Πες μου, γιατί θεωρούμαι παρίας;

Πες μου, πότε τ’ αδέρφια μου γίναν τραμπούκοι

Και μέλη μιας -επιβολής θανάτου- διμοιρίας;

Μάνα,

Τ’ αδέρφια μου γιατί τα εξοντώνεις;

Γιατί, όταν μιλάω, με μαλώνεις;

Γιατί, όταν παλεύω, την ύπαρξη μου μετανιώνεις;

Γιατί να ζω μονάχα στη σιωπή 

Ή την τιμωρία της αγχόνης;

Μάνα,

Γραμμές στον τοίχο τραβώ,

Λογαριασμό προδοσίας κρατώ,

90 και σήμερα, το νου σου μη φτάσω…