Μέσα στα σοκάκιατης Αιώνιας Πόληςπεριδιαβαίναμε ψάχνοντας-ξανά- το νόημα των συμβόλων.Χαμένοι μέσα στη μέθη,ξεδιψάσαμε με αλκοόλ. Απρόοπτα θεριέψανε τα ένστικτα,που κάποτε είχε δολοφονήσειμε δόλο ο υπολογισμός. Ανεκπλήρωτα “θέλω”,μάταιες σκέψεις,εφηβικοί πόθοι.Μια επανάσταση εγκλωβισμένηστα λόγο και στις λέξεις,μια υπόσχεση που είχε προδοθεί. Χρυσόβουλο υπογράψαμε τότεμε τα λυπημένα άστρα,θυσία να προσφέρουμε στη λιτανεία.Σε μια στιγμή ήταν όλοι εκεί παρόντες-νεκροί, … Continue reading Γιώργος Δρίτσας, Ανθρώπινοι πυρσοί