Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάωίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρωκάνω πως γελάωδεν επιθυμώ το αδύνατοούτε το δυνατότα απαγορευμένα για μένα σώματαδε μου χορταίνουν τη ματιά.Τον ουρανό καμιά φοράκοιτάω με λαχτάρατην ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη τουκι ο γαλανός εραστής παραδίνεταιστη γοητεία της νύχτας.Η μόνη μου συμμετοχήστο στροβίλισμα του … Continue reading Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Η ανορεξία της ύπαρξης