Λύπη ξελογιάστρα
χαριεντίζεσαι με τη γλώσσα μου
μέρα μεσημέρι
επειδή τούτο το περιστέρι των βράχων
έπεσε ακέφαλο στο δρόμο μου∙
αμφιβραχέως ηλιοφώτιστα
στιχάκια
βάδην ή τροχάδην
πέφτουν ηττημένα
χωρίς ποίημα
κι όμως οι φιλοφρονήσεις/
οι φιλοφρονήσεις των γερακιών γεμίζουν
ανέλπιστα το κενό που αφήνεις
όταν φεύγεις
Τι πολύπλοκο σύστημα διαδρόμων
σκάβουν ο υπολογισμός και η συναλλαγή,
κάτω από το θεμέλιο του αυστηρού κριτή.
Τι έχιδνες κουλουριασμένες γύρω
από την εσωτερική φωνή.
Σκέλεθρο αυταρέσκειας
πόσο γοργά βουλιάζεις,
μέσα στις τόσες σάπιες κολακείες.
ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ
Θέλει άλλα μαθηματικά
για να βρεθείς στη δεξιά πλευρά της εξίσωσης
δίχως να περάσεις από την αριστερή.
Και λεξικό πολύ αναλφάβητο
για να φτιάξεις υποσημείωση
αντάξια ενός περιεχομένου.
Δεν κοστίζει τίποτα περισσότερο
απ’ το να αντέξεις να πληρώσεις ακριβότερα, εκείνο το
ακριβά
που σου αξίζει
*
ΠΡΟΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΑΣΤΕΓΟΥΣ*
Αν πριν ντρεπόμουν
για την κατάντια τους είδους μας,
αυτές τις νύχτες ντρέπομαι διπλά.
Πώς γίνεται το φως απ΄ τις κουβέρτες σας
να μην έχει τυφλώσει ακόμη τη συνείδησή μας;
Ποιο κράτος και ποιο “μένουμε σπίτι”
θα μου το απαντήσει αυτό;
*24 Μαρτίου 2020
*
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΩΡΑ
Μόνο να περνούσα
κάθε βράδυ
ν’ ακούω
πόσο ρυθμικά ξεκουράζονται οι ανάσες σας
πάνω σ’ αυτά τα ελάχιστα μαξιλάρια.
Πώς αλλιώς
κοιμάται κανείς ήσυχος;
*Από τη συλλογή “αποτυπώματα”, Εκδόσεις Αρμίδα, 2022.
Στο βάθρο ανέβηκε
κι επωάζει τις φράσεις του
αίμα δεν τρέχει
μόνο γυάλινες, χρωματιστές χάντρες
κλείνει τ’ αφτιά του ο αέρας
κλείνει τ΄αφτιά της η νεραντζιά
κλείνει τ’ αφτιά της η βροχούλα
απλώνουν το χέρι οι ιθαγενείς
με τ’ άλλο προσφέρουν
τα χρυσά τους νομίσματα
κλεμμένα απ’ την καλή τους ώρα
ένα τραυλό παιδί κλωτσάει
την πέτρα της γλώσσας του:
“η έρημος που μας ενώνει
η έρημος που μας χωριζει
η έρημος που μας καταπίνει”
Μερικές φορές, το μουρμουρητό της λύπης μεταμορφώνεται σε φτεροκόπημα πεταλούδας.
Γεννιόμαστε δίχως να χάσουμε ούτε μια μάχη, κι εδώ, στον κόσμο, αποτυγχάνουμε σε όλες.
Όταν επιλέγεις να γράφεις, να ξαναγράφεις ό,τι ονειρεύτηκες, ό,τι έχασες, ό,τι το ανεπανόρθωτο, ζεις τη μεγαλύτερη δυστυχία που μπορεί να ζηλέψει άνθρωπος.
*
Καθένας απ’ όταν γεννιέται, κουβαλά ένα μικρό κομμάτι της ανθρώπινης τραγωδίας.
Ερημιά κρύβεται κάτω από τα ρούχα. Όταν γδύνομαι λοιπόν, δείχνω την ερημιά μου. Όταν ερημώνω με κάποιον άλλο, νιώθουμε πως μαζί βγαίνουμε έξω απ’ τον χάρτη της καταστροφής.
Η ρήξη δεν είναι ελευθερία παρά δέσμευση με την κριτική επίγνωση των πραγμάτων.
*Από το βιβλίο “Τα απόμακρα σώματα”, Εκδόσεις Bibliotheque, 2019. Μετάφραση: Ιφιγένεια Ντούμη.
ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΑΥΓΟ
Αμυδρό μειδίαμα
στο μισόφωτο
χαράζει γλυκά
το κέλυφος της νύχτας
στο τέλειο σχήμα
του αυγού της ζωής
αχνά τα χρώματα
και η φωνή
νότα χαμηλή
της πρώτης αχτίδας·
αργόσυρτο
ξεμούδιασμα πρωινού.
Ας περιμένουν λίγο
η εγερτήρια σάλπιγγα
και τ’ άλογα
ανυπόμονα στον στάβλο
με τα καινούργια πέταλα
και τη χαίτη χτενισμένη.
Αποζητά τις στιγμές της
η γέννηση
πριν τον αγώνα.
*
ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΝΩΕ
Οι ιδέες ριπές
μαστιγώνουν τον νου.
Οι λέξεις χαλάζι.
Πλημμυρίδα
οι νεόφερτες προσδοκίες.
Πνίγεται η σκέψη
στα κύματα των λογισμών
και εσύ
ακόμη αναζητάς
την κιβωτό σου.
*
Η ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΕΡΩΤΩΝ ΣΟΥ
Πολιορκημένος
αμήχανα αντικρίζεις
την πύλη της εξόδου.
Αναποφάσιστος
δίχως επίγνωση
πως οι περιπλανήσεις
μέσα στα τείχη
θα αναλώνουν την ορμή
και των ερώτων οι κορφές
τα οχυρά θα έχουν για σκιά τους.
*Από τη συλλογή «Το κοσμικό αυγό», Εκδόσεις «Στοχαστής» 2021.
ΛΕΞΕΙΣ
Έχεις μια ομορφιά
μέσα στον καθρέφτη,
άλλη στο κρεβάτι.
Αγνόησε όσους ψιθυρίζουν
ντύσου
βάλε το κραγιόν σου.
Έλα
να τους εκνευρίσουμε
στο καφενείο
την ώρα του περιπάτου.
Άσ’ τους ν’ αναρωτιούνται
είσαι φίλη μου
δεν είσαι;
*
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ
Είναι, κάθε μέρα, η θάλασσα τόσο όμορφη όσο αυτή;
Μοιάζει ο ουρανός έτσι όπως αυτός όλη την ώρα;
Αυτό το έπιπλο, αυτά τα παράθυρα,
είναι πάντα όμορφα όπως τώρα;
Όχι,
ορκίζομαι στον Θεό
υπάρχει κάτι παράξενο που συμβαίνει.
*Απόδοση απ’ τ’ αγγλικά: Σ.Θ.
Ήρθε του Σαχτούρη ο τρελός λαγός.
Στο κλουβί μου μπαίνει.
Του ‘πα μην το κάνει
του τρελού λαγού.
Δεν καταλαβαίνει.
Μου ‘πε πως φοβάται την αποκριά.
Και τους κρότους τρέμει.
Μου ‘πε να πετάξω όλα τα κλειδιά.
Στο κλουβί θα μένει.
Αχ, πόσο λυπάμαι ,
βρε τρελέ λαγέ.
Βγες.
Μην μας πικραίνεις.
Βγες.
Και σάλτο δώσε. Πέτα αετέ.
Στο κλουβί μην μένεις!!
Η αποκριά σου, ψεύτικη θαρρώ…
Ποίημα που ξεφτάει.
Βγάλε αυτή τη μάσκα…
Γίνε στον καιρό, σκέψη που γυρνάει!!
Για κλουβί δεν είσαι
βρε τρελέ λαγέ.
Κάγκελα μη φτιαχνεις.
Σπασ’ τα και ξοδέψου
τρέξε άμοιρε!!!
Τρέξε…
….και θα μάθεις
πως φτερά όποιος έχει,
πόδια ή ψυχή
στο κλουβί δεν μένει,
γιατί αν λουφάξει και κουρνιάσει εκεί
ποια ζωή προσμένει;
Με άκουσε επιτέλους ο τρελός λαγός,
πήδηξε…
Εχάθη..
Μα τα βήματά του τ’ άφησε σωρό
κάποιος
να
τα
μάθει…
Σ΄ένα ξέφωτο
περπατώντας μέσα
στο δάσος, βρέθηκα
είχε ένα ρυάκι
που έτρεχε
σε μια μικρή κατηφοριά
και έφτιαχνε
μια λιμνούλα
ήταν κάτι εξωτικό
πουλιά κελαηδούσαν
κάθισα κάτω
ξάπλωσα στο χόρτο
έκλεισα τα μάτια
και χάθηκα
δεν ξέρω πόσο
μία ώρα
ή ένα αιώνα
όταν ξύπνησα
ήταν νύχτα
ξαστεριά
τ΄αστέρια έλαμπαν
και η ψυχή μου
είχε γαληνέψει.
Στάθηκα στις δαιδαλώδεις πόλεις
με τις καμπύλες των λόφων στα μάτια
κι ήρθα προς τους ανθρώπους
με τις σωστές λέξεις στο στόμα
και την ελεύθερη κίνηση των χεριών.
Κατέληξα με μια τσάντα
που επαλήθευε το νόμο της βαρύτητας
στην ατέλειωτη άσφαλτο
πληρώνοντας φόρους και διαπύλια
φθείροντας την ακμή μου
ανάμεσα σε πλαστικά γιασεμιά
γδέρνοντας το λαιμό μου στους τοίχους
μ’ ένα μπρελόκ που τα κλειδιά του
δεν ταίριαζαν σε καμιά ανθρώπινη πόρτα.
*Από τα “Ποιήματα”, Εκδόσεις , Κέδρος, 1978.
**Το ποίημα και η φωτογραφία της ανάρτησης αναδημοσιεύονται από εδώ: https://poiimata.com/2022/05/05/stathika-stis-daidalodeis-poleis-marios-chakkas/
To Koskino 