ΣΚΕΨΕΙΣ ΗΛΙΟΚΥΜΜΑΤΑ

Σκέψεις ηλιοκύμματα
Ξεσηκώνουν σάλο
Τα πρόσωπα της νύχτας φωτίζονται
Κουρσεύουν κάστρα
Και τυφλωμένες μελαγχολίες
Στις χαραγματιές του χρόνου

*

Η ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΑΠΑΤΗΜΕΝΗ

Η αθωότητα πεθαίνει απατημένη
Τα σύγχρονα κώνεια καταβροχθίζονται
Σε στενωπούς καταστημάτων
Σωριάζονται με ενδοφλέβιες εμπορικότητας

*

ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΕΥΣΕΙ

Αγωνιούμε να συνταιριάξουμε το χρόνο
Ελπίζουμε να καλοκαιρεύσει
Να πλεύσουν σε μια κατεύθυνση
Τα καράβια
Να κυριεύσουμε τις αισθήσεις
Νησιά απάτητα
Με άγνωστα ονόματα

Θα κολήσει το μάγουλο
Και θα κοιταχτεί
Στις βιτρίνες των κλειστών μαγαζιών
Μια απ’ αυτές θα την σπάσει
Θα τρέξει αίμα, αχνιστό
Θα βάψει μ’ αυτό το τρύπιο του σακάκι
Για να εξαγνιστεί με της ψυχής το πύρωμα
Θα αναρωτηθεί εάν ο κόσμος
Είναι τόσο γκρίζος
Όσο εκείνη την παράφορη μέρα

δεν φαίνεσαι ικανός

Δεν φαίνεσαι ικανός
να ταράξεις τα λιμνάζοντα ύδατα
πασχίζεις να τρέξεις πιο γρήγορα
από την ανάμνηση
να προλάβεις το αταίριαστο
ν’ αποκαλύψεις αυτό που δεν αποκαλύπτεται
ν’ αγγίξεις τις φήμες πριν εξατμιστούν

*

ασκήσεις σε νεκροταφεία

ασκήσεις σε πεπαλαιωμένα νεκροταφεία
οι ματωμένοι σταυροί μεταμορφώνονται
σε μακρινά πεφταστέρια
σβήνουν τελεσίδικα
καθοριστικά
μπροστά στα πύρινα φαντάσματα
στις οπτασίες του χάους

Όψεις που πέφτουν
Εικόνες που διαθλώνται
Περιτριγυρίζουν σαν εφιάλτες
Αλλά εσύ είσαι αλλού
Διαλέγεις τη μελαγχολία για βάλσαμο
Τη διατηρείς σαν φυλαχτό
Οι χαοτικοί περιορισμοί σε προσπερνούν

*Στην εικόνα της ανάρτησης Esteban Francés (1913-1976): Ο πίνακας με τις βεντάλιες (1946).

Στέρεψαν τα μονοπάτια

Στέρεψαν τα μονοπάτια
μπούχτισαν οι κρύπτες τους
στόμωσαν οι διέξοδοί τους

στην ύστατη τούτη ώρα
ό,τι απέμεινε χάσκει
παρακλητικά
απλώνοντας το χέρι
για ελεημοσύνη
σε πρώην χορτάτους
συνδαιτημόνες
των ηχηρά μεγάλων.

*

Με αχνίζοντα ρουθούνια

Εμμένουμε στις πληγές μας
λατρεύουμε τη μοναξιά
οι ξερολιθιές μας θωπεύουν
ξασπρίζουν τα μαλλιά μας
οι κύκλοι μας χάνουν
την περίμετρό τους
αλλάζουν χρωματισμούς
αρνούνται να μας εμπεριέχουν
μας εγκαλούν
με αχνίζοντα ρουθούνια

άνθρωποι που υπήρξαν

άνθρωποι που υπήρξαν

πέρασαν παραπλανημένοι 

στα σοκάκια των γειτονιών

ακροβατώντας στις μνήμες

στις ασκήσεις επί χάρτου

άτολμοι αιωρήθηκαν

εδώ κι εκεί

***

γενιές ανέγγιχτες 

γενιές ανέγγιχτες

σε μυστικές κρύπτες

οι μηχανές της φυγής

μας προσπερνούν

έτσι κι αλλιώς η αναλγησία

δεν υπήρξε ποτέ έργο τέχνης

***

σε ολική αμνησία 

όσοι φαντάζουν σύγχρονοι

είναι προϊστορικοί μέχρι το μεδούλι

πράκτορες της σήψης

καναλιζάρουν τη μνήμη

προωθούν την ερημοσύνη

φτύνουν σκοτωμένο αίμα

θέτουν σε ολική αμνησία τα πάντα

συσπάσεις στο πρόσωπο

εξαντλούνται στη στιγμή

τα χαμόγελα κρύα

κι οι εφιάλτες καραδοκούν

αν νομίζουμε ότι ζούμε

πλανιόμαστε πλάνην οικτράν

κάποια ηλιοβασιλέματα 

είναι κόκκινα

σπαρταρούν

οι λεροί τοίχοι 

είναι κι αυτοί κόκκινοι

απ’ τις ανταύγειες

τα γυμνά πέλματα

κόβονται σε μυτερά βράχια

κοκκινίζουν

αγωνιώ για ένα νόημα

αστραφτερό 

και κόκκινο

αναζητώ ένα κοφτερό μαχαίρι 

να κόψω τους δεσμούς

με κάθε ισχνό