Δυό κονσέρβες
μια μπύρα
και τρεις φέτες ψωμί
όλη η περιουσία
αλλά η καρδιά θέλει
άλλη τροφή
Ο οίστρος ανάχωμα
στην αναλγησία
μια γροθιά στο
σάπιο στομάχι
μια μούντζα στην
υστεροφημία
Τίποτε δεν είναι αληθινό
λένε ότι τα πάντα ρει
η σκηνογραφία του πάθους
παίζει ξυλίκι με τις αδημονίες
(Μικρά ποιήματα σε εξέλιξη)
Ι
αυτός που μας ελέγχει
τρεκλίζει
από προκλητική μέθη
II
τα φώτα μιας μεγάλης πόλης
υποδέχονται το φεγγάρι
που μόλις ξεμύτισε
III
κάποιοι
κοινωνικά ατημέλητοι
καμώνονται τους ευγενείς
IV
η σκόνη μας ακολουθά
από το ένα μέρος
στο άλλο
V
κι εκείνος εκεί πέρα
κοιτάει επίμονα
προς τη μεριά μου
VI
τα υπουργεία της κανονικότητας
βρίθουν
σκουπιδιών
VII
το ψέμμα βασιλεύει
οι συνταξιδιώτες μου
ανασαίνουν βαριά
VIII
ένας σκάβει τον τάφο του
κι επτά άλλοι
παρακολουθούν αδιάφοροι
IX
μας ήρθε μια ανάπηρη
λιακάδα μετά από
μια όξινη βροχή
X
στον επαρχιακό σταθμό
ένας μόνος του
μοιρολογούσε
XI
ψηλαφώντας σε πυκνή
ομίχλη
να βρεις το τίποτα
XII
ένας τυφλός περιηγητής
θαμπώνεται
από τα απαστράπτοντα τοπία
XIII
σε πιάνει ίκτερος
στις χιονισμένες
βουνοκορφές
XIV
σε πλημμυρισμένα χωράφια
οδηγάς ποδήλατο
φορώντας βατραχοπέδιλα
XV
η βροχή συνεχίζεται
και τα μάτια μου
ξεραίνονται
XVI
τα γέρικα
ρυτιδιασμένα πρόσωπα
φεγγοβολούν
XVII
η λιακάδα επέστρεψε
κι η ψυχή μου κυλά
στη φωτοχυσία
XVIII
τα νοτισμένα μαξιλάρια
της πάχνης
περιμένουν τη δύση
XIX
ένα ποταμίσιο μονοπάτι
η μόνη διέξοδος
προς την ανατολή
XX
η φύση ολόγυρα
σηκώνει
έναν υπνάκο
XXI
κάποιοι ήχοι
μπερδεύουν
την προέλευσή μου
XXII
σε μια γκρίζα αυγή
τα όνειρα
δεν έχουν καμία θέση
XXIII
στην πρωινή ομήγυρη
τα μυρμήγκια έχουν ήδη
πιάσει δουλειά
XXIV
είναι κάτι σπίτια
με τα παραθυρόφυλλα
πάντα ανοιχτά
Έκανε έναν απολογισμό της ζωής του.
Στον ένα δίσκο του ζυγού,
ακούμπησε του παρελθόντος τα απτά συμβάντα.
Στον άλλο,
αφηρημένα απογεύματα
ενός αφηρημένου βίου.
Και παραδόξως,
υπήρξε εμφανής η κλίση προς αυτόν.
***
Το παρελθόν μου,
αντικατοπτρισμός.
Ίσως και να το έζησα.
Ίσως μόνο να το φαντάστηκα.
Πιθανόν να το οικειοποιήθηκα,
παρασυρμένη από τη μαγεία
ενός δεινού αφηγητή.
***
Είχε συνδέσει την ισορροπία του
με τον ανεμοδείχτη του απέναντι σπιτιού.
Μια μέρα δεν τον είδε
και ταράχτηκε.
Πώς θα προσανατολιζόταν τώρα,
δίχως να βλέπει την κατεύθυνση των ανέμων;
*Από τη συλλογή “Στου παρελθόντος την αντήχηση”, εκδ. Στοχαστής, 2018.
Ι
αυτός που μας ελέγχει
τρεκλίζει
από προκλητική μέθη
II
τα φώτα μιας μεγάλης πόλης
υποδέχονται το φεγγάρι
που μόλις ξεμύτισε
III
κάποιοι
κοινωνικά ατημέλητοι
καμώνονται τους ευγενείς
IV
η σκόνη μας ακολουθά
από το ένα μέρος
στο άλλο
V
κι εκείνος εκεί πέρα
κοιτάει επίμονα
προς τη μεριά μου
VI
τα υπουργεία της κανονικότητας
βρίθουν
σκουπιδιών
VII
το ψέμμα βασιλεύει
οι συνταξιδιώτες μου
ανασαίνουν βαριά
VIII
ένας σκάβει τον τάφο του
κι επτά άλλοι
παρακολουθούν αδιάφοροι
IX
μας ήρθε μια ανάπηρη
λιακάδα μετά από
μια όξινη βροχή
X
στον επαρχιακό σταθμό
ένας μόνος του
μοιρολογούσε
XI
ψηλαφώντας σε πυκνή
ομίχλη
να βρεις το τίποτα
XII
ένας τυφλός περιηγητής
θαμπώνεται
από τα απαστράπτοντα τοπία
XIII
σε πιάνει ίκτερος
στις χιονισμένες
βουνοκορφές
XIV
σε πλημμυρισμένα χωράφια
οδηγάς ποδήλατο
φορώντας βατραχοπέδιλα
XV
η βροχή συνεχίζεται
και τα μάτια μου
ξεραίνονται
XVI
τα γέρικα
ρυτιδιασμένα πρόσωπα
φεγγοβολούν
XVII
η λιακάδα επέστρεψε
κι η ψυχή μου κυλά
στη φωτοχυσία
XVIII
τα νοτισμένα μαξιλάρια
της πάχνης
περιμένουν τη δύση
XIX
ένα ποταμίσιο μονοπάτι
η μόνη διέξοδος
προς την ανατολή
XX
η φύση ολόγυρα
σηκώνει
έναν υπνάκο
XXI
κάποιοι ήχοι
μπερδεύουν
την προέλευσή μου
XXII
σε μια γκρίζα αυγή
τα όνειρα
δεν έχουν καμία θέση
XXIII
στην πρωινή ομήγυρη
τα μυρμήγκια έχουν ήδη
πιάσει δουλειά
XXIV
είναι κάτι σπίτια
με τα παραθυρόφυλλα
πάντα ανοιχτά
Ανεμίζεις τις πίκρες
Μαντήλια στο κούτελο
Με ιδρώτα μετά το μεροκάματο
Σημαίες στα διάσελα
Σαν παντιέρες σε οδόφραγμα
Τις συντροφεύεις με τις ελπίδες
Όπως το ψωμί με τις ελιές
Και την προσδοκία
με την έλευση του μέλλοντος
Όταν θα μας σκεπάσουν οι πέτρες
Θα είναι αργά για έρωτες
Και γλυκούλικα λόγια
Θα διαδεχθούμε τις πέτρες
Όλων των προηγούμενων πολιτισμών
Και δεν θα έχουμε τον καιρό
Ούτε να αναφωνήσουμε
«ο αναμάρτητος πρώτος το λίθον βαλέτω»
Όταν θα μας σκεπάσουν τα κυκλάμινα
Της λησμοσύνης
Άλλοι θα υποκλέπτουν τη υστεροφημία μας
Φτιάχνοντας χείμαρρους από λέξεις
Και ουρές από νοήματα
Που θα τρέχουν αλαφιασμένα να προλάβουν
Τον εσμό κάθε επίπλαστης ανάγκης
Όταν το μεγάλο χιόνι σκεπάσει τα μαλλιά μας
Θα επέλθει ψύχος στις συνειδήσεις
Παγετός θα είναι η σκέψη μας
Και θα κοιτάξει πώς και πώς να ζεσταθεί
Από το κυνήγι μιας τόσο δα λεξούλας
Να απαλύνει το είναι μας
φόρεσα ένα λουλουδάτο φουστάνι
και πήγα στον περιπτερά
ν’ αγοράσω καπότες
να κλέψω γλυκά
όσο αυτός θα
κοιτούσε τα μπούτια μου από την κάμερα
που είχε για τους κλέφτες
πάλι καλά που πρόλαβα και τα άρπαξα
με κατάλαβε τελικά
από ‘κείνο που φούσκωνε στον καβάλο
λύσσαξε και φώναζε φρικιό
δεν περιγράφω τι έγινε μετά
τα ποιήματα για εγκλήματα θυμίζουν περιττώματα
στην κηδεία οι φίλες μου έτρωγαν γλυκά
