η αιωνιότητα ενυπάρχει
μέσα σε όλα
ακόμα και μέσα
στον πεπερασμένο εαυτό μας
σεργιανάει πέρα
από το τίποτα

σαν κλείνουμε τα μάτια
βλέπουμε τα πάντα
μα όταν τ’ ανοίγουμε ξαφνικά
πέφτει απότομα η αυλαία
της εφήμερης ζωής

*Ο πίνακας της ανάρτησης είναι του Νίκου Εγγονόπουλου.

μ’ αποκομμένες λέξεις
δεν φτιάχνεις δρόμους
μόνο με το περπάτημα διαβαίνεις
στην άλλη πλευρά

με παράθυρα χοάνες
δεν φτιάχνεις νέες τοπογραφίες
μόνο με τις ακονισμένες μνήμες
μπορείς να ξεμακρύνεις
από τον ύστερο κατακλυσμό

*Στη φωτογραφία: Antonio Lopez, Night Window

το εκκρεμές

έσπρωξε την καρέκλα
στο κενό
για λίγο την κοίταξε
μετά την έβαλε πίσω
στην αρχική της θέση
δεν κάθισε
έμεινε να κοιτάζει
το εκκρεμές
της ζωής του

*

μια ιδρωμένη αγωνία

μια ανάσα
ταλαντεύτηκε
λοξοδρόμησε
παρ’ ολίγον να χαθεί
από προσώπου γης
προς στιγμήν επανήλθε
μια ιδρωμένη αγωνία
σε κλάσματα δευτερολέπτου

ΣΚΕΨΕΙΣ ΗΛΙΟΚΥΜΜΑΤΑ

Σκέψεις ηλιοκύμματα
Ξεσηκώνουν σάλο
Τα πρόσωπα της νύχτας φωτίζονται
Κουρσεύουν κάστρα
Και τυφλωμένες μελαγχολίες
Στις χαραγματιές του χρόνου

*

Η ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΑΠΑΤΗΜΕΝΗ

Η αθωότητα πεθαίνει απατημένη
Τα σύγχρονα κώνεια καταβροχθίζονται
Σε στενωπούς καταστημάτων
Σωριάζονται με ενδοφλέβιες εμπορικότητας

*

ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΕΥΣΕΙ

Αγωνιούμε να συνταιριάξουμε το χρόνο
Ελπίζουμε να καλοκαιρεύσει
Να πλεύσουν σε μια κατεύθυνση
Τα καράβια
Να κυριεύσουμε τις αισθήσεις
Νησιά απάτητα
Με άγνωστα ονόματα

Θα κολήσει το μάγουλο
Και θα κοιταχτεί
Στις βιτρίνες των κλειστών μαγαζιών
Μια απ’ αυτές θα την σπάσει
Θα τρέξει αίμα, αχνιστό
Θα βάψει μ’ αυτό το τρύπιο του σακάκι
Για να εξαγνιστεί με της ψυχής το πύρωμα
Θα αναρωτηθεί εάν ο κόσμος
Είναι τόσο γκρίζος
Όσο εκείνη την παράφορη μέρα

δεν φαίνεσαι ικανός

Δεν φαίνεσαι ικανός
να ταράξεις τα λιμνάζοντα ύδατα
πασχίζεις να τρέξεις πιο γρήγορα
από την ανάμνηση
να προλάβεις το αταίριαστο
ν’ αποκαλύψεις αυτό που δεν αποκαλύπτεται
ν’ αγγίξεις τις φήμες πριν εξατμιστούν

*

ασκήσεις σε νεκροταφεία

ασκήσεις σε πεπαλαιωμένα νεκροταφεία
οι ματωμένοι σταυροί μεταμορφώνονται
σε μακρινά πεφταστέρια
σβήνουν τελεσίδικα
καθοριστικά
μπροστά στα πύρινα φαντάσματα
στις οπτασίες του χάους

Όψεις που πέφτουν
Εικόνες που διαθλώνται
Περιτριγυρίζουν σαν εφιάλτες
Αλλά εσύ είσαι αλλού
Διαλέγεις τη μελαγχολία για βάλσαμο
Τη διατηρείς σαν φυλαχτό
Οι χαοτικοί περιορισμοί σε προσπερνούν

*Στην εικόνα της ανάρτησης Esteban Francés (1913-1976): Ο πίνακας με τις βεντάλιες (1946).

Στέρεψαν τα μονοπάτια

Στέρεψαν τα μονοπάτια
μπούχτισαν οι κρύπτες τους
στόμωσαν οι διέξοδοί τους

στην ύστατη τούτη ώρα
ό,τι απέμεινε χάσκει
παρακλητικά
απλώνοντας το χέρι
για ελεημοσύνη
σε πρώην χορτάτους
συνδαιτημόνες
των ηχηρά μεγάλων.

*

Με αχνίζοντα ρουθούνια

Εμμένουμε στις πληγές μας
λατρεύουμε τη μοναξιά
οι ξερολιθιές μας θωπεύουν
ξασπρίζουν τα μαλλιά μας
οι κύκλοι μας χάνουν
την περίμετρό τους
αλλάζουν χρωματισμούς
αρνούνται να μας εμπεριέχουν
μας εγκαλούν
με αχνίζοντα ρουθούνια