δεν θ’ αφήσω τα ρυάκια των λογισμών μου
να ξεβραστούν σε παράταιρες όχθες
τα κύμματα των παιδικών μου παραλιών
να μην σπάνε πια σε βράχια
σκουριασμένα απ’ τον καιρό
οι στάλες των πρότερων βροχών μου
να μην ακινητοποιούνται θριαμβευτικά
σε πάρκα ξερολιθιών
ο παλιός φυσικός μου κόσμος
να μη γίνεται πηγάδι σε ριάλιτι σόου
κι οι θωπίες μου να μην ξεχνιούνται
σερνάμενες σε καταγώγια πολυόροφα.
Οι σανίδες σωτηρίας να μην
εξαϋλώνονται σαν νώθες πατρίδες
στα τρανταχτά φυσήματα του αέρα
να μην ξηλώνονται οι ευχές τους
οι σταγόνες βροχής
να μην μοιάζουν με φυλλοροές
υπερχειλίζοντας μέρες ζέστης
κι αιωρούμενες σκόνες
κουρνιάζοντας απέναντί μας
όμοιες με υδρατμούς αγωνίας

Είναι η ακινησία των δρόμων
που με συνεπαίρνει
σαν μια μυσταγωγία των άστρων
που γοητεύονται
απ’ το ανεπαίσθητο σούρουπο
οι τόποι των αέρηδων
της καρδιάς
και του μυαλού
διασταυρώνονται ακατάλειπτα
οι φλόγες σερνάμενες
σε μανουάλια περιοπής
πολυέλαιοι που κρέμονται
σαν μπαλαρίνες με ξέπλεκα μαλλιά

φυγή θαυμάσια
φυγή εξαίσια

λήθη σίγουρη
λήθη ανεπαίσθητη

απουσία σαν αποσιωπητικά
απουσία σταγόνα αίμα

απώλεια αποτυπωμάτων
απώλεια σε τετράδια ιχνογραφίας

μάτωμα γραμμικό
μάτωμα οριζόντιο

θάνατος από σπαθί
θάνατος απόλυτος

ζωή σε κύκλους
ζωή υπό αίρεση

η εξουσία έχει άσχημα καμώματα
σε λειώνει σε βρώμικα κράσπεδα
σε θυσιάζει σε βωμούς αμφιβολίας
σε ρίχνει σε βάραθρα
σε πνίγει σε ρέματα
σε κοιμίζει με εμβατήρια
σε νανουρίζει με θούρια
σε γυροφέρνει σε χορούς ασήμαντους
σε κάνει να οικτίρεσαι
σε κρύβει από τον εαυτό σου
σε φρουρεί
σε θωπεύει
σε κάνει να σκέπτεσαι αλαζονικά
σε φτηνές ενοράσεις

Artwork: Philippe Maurice

Λοξές ματιές
στα κιτρινισμένα δάχτυλα
φοβισμένες
αινιγματικές
σαν λυχναράκι του λαδιού
που αργοσβύνει
σαν τον οριστικό χαμό
που έρχεται στα χείλη
σαν την μαύρη νύχτα
την αφώτιστη
που αλώνεται
στο απέραντο της σιγαλιάς
σκιές μεσίστιες σημαίες
αρώματα φυτών που ξεστρατίζουν
ρωγμές σε φόντο καταχνιάς
μέσα της κουρνιάζουν
ερπετά
πτηνά
όνειρα
αχτίδες σεληνόφωτος
κραυγές που παρακαλούν
λυγμοί που οικτίρουν
παράταιρα κεραμίδια
σε τριμμένες σκεπές
σκούρα χαμόγελα
σε υποτιθέμενες
θωπευτικές δονήσεις.

*Αναδημοσίευση από το http://www.palinodiae.com/dimitris-troaditis_l-maties/

Δεν είναι αλήθεια
ότι πεθαίνουν τα όνειρα
μόνο ξεθάβονται οι κρύπτες τους
τα κρόσια τους συνθέτουν ιστορίες
ανοίγουν περάσματα
στους σκοτεινούς διαδρόμους
των παθών μας

το μέλλον είναι σκληρό
δεν το διαπερνάς εύκολα
μα όταν ψηλαφείς
τα χορταριασμένα διάσελα
της σκέψης
κοίτα να βρεις μια χαραμάδα
μια δίοδο διαφυγής