Σέρνεται ο πολιτισμός
στους επελαύνοντες ιούς
κυλιέται πάνω στις πλάκες
των πεζοδρομίων
σε λεωφόρους που καίγονται
οι τελευταίες σταγόνες
του ιδρώτα
εξανεμίζονται
από την ακινησία
οι φλέβες τεντώνονται
με τα καθημερινά ανακοινωθέντα
τα πρόσωπα είναι ξαναμμένα
και τα χέρια ψάχνουν
τους πορώδεις αδένες
που συνθέτουν ξεραμένα σώματα
ανοιχτές τρύπες
κάτω από τα πόδια
ξερνούν καυτό νερό
όλα αποκαλύπτονται
ανεπανάληπτα
και τα μάτια δεν δακρύζουν
εξαγνίζονται
εκρύγνηνται
αναζητούν
εξαφανίζονται

Η ουτοπία δεν είναι
παρά μια εξάσκηση
της επίγνωσης
ότι έχουμε σπάσει
τις κλειδαριές
των σοφών
τους κωδικούς των
ιερών χειρογράφων
ότι έχουμε καταλάβει
τα παλάτια των ιερατείων
κι έχουμε πλημμυρίσει
τα λιβάδια της ζωής μας
με άπλετο φως.

ο ήλιος
έπαψε πια να ζεσταίνει
οι φωτιές δεν ανάβουν
τίποτα δεν εκρύγνηται
οι ειρμοί μένουν ανέκφραστοι
οι φλέβες στέκουν ακίνητες
το αίμα αγοράζει τα πάντα
έχει μέγιστη ανταλλακτική αξία
οι λεπτοδείκτες αμείλικτοι
και η αγάπη άφαντη

είμαστε σκέψεις
και ξεσπάσματα
είμαστε αυτοί
όχι οι άλλοι

είμαστε αναλαμπές
λάμψεις
εκλάμψεις
διαλάμψεις
απολαύσεις

είμαστε αξίες
και απαξίες
σαγήνες
απογοητεύσεις
απόκοσμοι
πλάσματα-αντίγραφα
καρναβαλιών

είμαστε ίσκιοι
ανεκδήλωτοι
σε δεδηλωμένα πάθη

είμαστε τρελοί
σε παράφρονες γιορτές
κυνηγάμε τους διάττοντες
σαν οι σκύλοι την ουρά τους

Κρυώνω
το Σάββατο
το δωμάτιο
φαντάζει τεράστιο
κι εγώ
μια καρικατούρα
που πάει πάνω-κάτω.
Είναι η στιγμή
που προσπαθώ
ν΄ ανασυνθέσω
την πορεία μου
απ’ την κρεβατοκάμαρα
στο σαλόνι

Οι καιροί δεν συναινούν
Είναι και αυτοί εναντίον
Διάκεινται εχθρικά

Ο κόσμος αλλάζει
Όπως αλλάζει
Η απαράλλαχτη ομορφιά
Του εαυτού μας
Παίζω μαζί του το παιχνίδι της ανυπαρξίας
Τα μάγουλά μας θωπεύονται

Όλα στη φόρα
Κι ο βασιλιάς παραείναι γυμνός

Μια λανθάνουσα βροχούλα
Με ορθάνοιχτα μάτια
Ερημιές στη μέση της πανδημίας
Όπως οι κατάξεροι σταθμοί
Των άδειων τρένων
Οι αδένες της αμφιβολίας διογκώνονται
Οι πόρτες κλείνουν πίσω μας
Με πάταγο
Έχουμε αποκάμει πια
Κι οι ιδρώτες μας
Πνίγουν κάθε πρότερη δημιουργία
Οι ακίνητες επαφές δεν υπάρχουν
Το άυλο κι οι αποστάσεις μας χωρίζουν
Τα ταξίδια τελείωσαν αυτόν τον καιρό
Όπως μας τέλειωσε η τελευταία γουλιά κρασί
Τα πεζοδρόμια αλλάζουν χρώματα
Τίποτα δεν είναι αληθινό
Η σκηνογραφία του πάθους
Παίζει κρυφτούλι με τις αδημονίες
Μουντό το πρωινό
Το τραμ λικνίζεται
Στη ραθυμία του Bridge Road*

*Bridge Road: Κεντρικός δρόμος του εσωτερικού προαστίου της Μελβούρνης Richmond.

Αναστασία Ζωή Σουλιώτου, In via in patria

Ξαπόσταμα στην ερημιά
στο απέραντο οι αντίλαλοι
στους αφώτιστους ουρανούς οι ύμνοι
στης χαράς το κόκκινο η κραυγή
στους ατέρμονες καύσωνες το δρόσισμα
στα χνάρια του αέναου τα βήματα
στα διάσελα οι μυρωδιές του χρόνου
οι πηγές που στέγνωσαν
κι οι κάψες που απόκαμαν
κι εγώ που μέσα τους θέριεψα
που κήρυξα τον πόλεμο στην αηδία
μ’ ένα φωτεινό πρόσωπο
και μια αφοπλιστική έγερση ψυχής
σε τόπους ξένους μα και γνωστούς
μακρινούς μα και κοντινούς
όπου γης και πατρίς αγαπητέ μου
εμείς είμαστε που αναπληρώνουμε το κενό
εμείς είμαστε που αναπτερώνουμε την ελπίδα
η απεραντοσύνη είναι πια κτήμα μας
αγγίζοντας ο ένας το σώμα του άλλου
οι ξερολιθιές είναι οι ολάνθιστοι κήποι μας

λιτοδίατες ανεμοθύελλες μοναξιάς
μπαταρισμένες δήθεν εναρμονίσεις
με τις νωπές απώλειες του νου
και των χεριών
και της πράξης
έρχονται και φεύγουν
το απομεσήμερο

αν δεν έχεις μέλλον
είσαι καταδικασμένος
σε ύπνο δίχως όνειρο
αστροφεγγιά χωρίς ανταύγειες
κόκκους άμμου χωρίς έπαρση

το ζήτημα είναι να καταλάβεις
ότι τα βλέφαρά σου πρέπει να προσκυνήσουν
κάθε εξαίσιο πέρασμα του χρόνου,
κάθε απόκρυφο σημείο να αποκαλυφθεί
στα ταξίδια σου στα πέρατα του κόσμου,
να φέρεις στην επιφάνεια
κάθε χαμένη πτυχή του παιχνιδιού,
οι θίνες του παρελθόντος να μετουσιωθούν
σε νάματα του μέλλοντος