Πλήρης δακρύων
“Προς τάφον επείγεται”

Πλήρης δακρύων
μικροκαμωμένη και σβέλτη
ελευθερώνεται από τα σκοινιά της
τα φορτώνει στο φτερωτό της κάρο
ανεβαίνοντας κι εκείνη
ξεγλιστρά
από του σκυλιού της
τη σκιά

*

Βουβός ουρανός

Με είδες καθώς χτιζόμουνα.
Θεμέλια, τοίχοι, οροφή
το λιγοστό μου πάτωμα

Ο ποταμός
που με ήπιε.

Βουτώ στα μάτια σου
πλένω τον βουβό ουρανό.

*

Τακ τακ τακ

Σφυροκοπάω
το ποίημα
από αυτήν εδώ

τη γωνιά
το τακ τακ

ακούγεται μέχρι
τ’ αφτιά του Θεού
-έτσι μου φαίνεται-

το ίδιο μ’ εκείνο
των γονιών μου
όταν κάθονταν στο σκαλί
και σιγομιλώντας
σπάγανε

τ’ αμύγδαλα και τις ελιές.

*Από τη συλλογή “Ο ψαλιδιστής”, εκδ. τεχνοδρόμιον, Λεμεσός, 2018.