De monstro interno
“Pseudo~Blues”
[prose song “written on a toilet roll”]

•είπαν
Πως δε θα μ’ αφήσει πια να ζήσω• με
Ξεδοντιάζει όταν νυχτώνει• με
Ρίχνει το πρωί•
Στη μαύρη πίκρα του καφέ• με
Σέρνει στην αγορά• νικημένο•
Ανάμεσα στις φωνές
Όσων πουλούν ακριβά
Φτηνούς καρπούς των δέντρων
Και των κήπων• με
Χώνει βιαστικά στο πίσω κάθισμα•
Ενός ταξί που χάνεται• και γίνεται
Καπνός• θαρρείς• στην 5η Λεωφόρο•
Σφηνωμένο μετά ξοπίσω από άλλους•
Τσιτωμένους οδηγούς που μαρσάρουν•
Για δέσιμο• και έχουν•
Πίεση• θυμό• διαταραχές•
Του ύπνου και του εντέρου•
Σύζυγο που παραπονιέται
Στο παραμικρό• μικρά
Παιδιά που κλαψουρίζουν•
Για ένα παγωτό• μια σοκολάτα•
Το χαλασμένο τσαφ τσουφ•
Που συνεχώς εκτροχιάζεται• ή
Σκιάζονται τον γνωστό μπαμπούλα
Πασών των Ρωσιών• και [ο αγοραίος]
Δεν έκανε ούτε τον κόπο
Να με περάσει απέναντι• εκεί
Όπου ήμουν κάποτε• [τού το ‘ξήγησα]•
Στα πιο παλιά• στα
Λίγο ξεχασμένα•
Σε όσα θέλω• και
Δε θέλω•
Να ξεχάσω• [πίσω
Στο Abbie Ct αρ. τάδε]• αλλά•
Κάθε φορά που σηκώνω το ακουστικό
[Κειμήλιο της μάνας μου• Wild & Wolf
746]• αυτό ουρλιάζει μέσα μου•
Και μπήγει τα νύχια του στο μυαλό μου•
Το δεινό θηρίο λοιπόν
Που κουβαλάω χρόνια• γιατί•
Γιατί έτσι• είπαν εκείνοι•
Κομπογιαννίτες• γιατρουδάκια•
Με Jeep κι εξοχικά•
Στα χλιδάτα πέριξ των μεγαπόλεων•
Και νοσοκόμες• βολικές έναν σωρό•
Μάχιμες με τόσο γλυκά βυζάκια
Ερωμένες• ώστε•
Πριν καν πεις κίμινο
Το στόμα σου να γεμίζει σάλια
Στη θέα τους•
Το κουβαλάω καιρούς•
Και καιρούς στα σωθικά μου• καθώς
Τώρα ξεμυτίζει αργά• και
Βγάζει κραυγή μεγάλη• για
Να με τρομάξει• περνώντας•
Από το αφτί μέσα
Του κυρ-Θανάτου•

*

Gesta in Eutopia

•με κερνούν σφηνάκια• αντί
Για το κώνειο• τρελοί
Και τελειωμένοι
Από φιξάκια που ταξιδεύουν
Στον αγύριστο• παλιόφιλοι
Που ένιωσαν•
Μια μέρα και μια νύχτα• τη ζωή τους
Να πέφτει στα τάρταρα• ενώ
Θα έπρεπε να•
Τους αφήνω ξαφνικά• ν’ αναρωτιούνται•
Μ’ ένα χαμόγελο στραβό
Που ισιώνει
Μόνο όταν κοιτάζουν το φουσκωμένο•
Σα μεγάλη λαχτάρα•
Στήθος της μικρής σερβιτόρας• το
Συζητούν μεταξύ τους• στην ψύχρα•
Πόσο μυαλό να έχει απομείνει
Μέσα σ’ αυτό το ξυρισμένο κρανίο•
Πόση νά ‘ναι και η καρδιά
Που δεν έφαγαν τα θηρία•

Malum Prohibitum
[αδαμιαία ωδή στα δαμάσκηνα]

•τώρα θα μπορούσες•
Να γράψεις για τα ωραία• που
Θυμίζουν
Μεγάλα δαμάσκηνα•
Μικρά της στήθη• την ώρα
Που θά ‘λιωναν• πριν ωριμάσουν• και
Δώσουν τη γλυκιά τους σάρκα•
Μέσα στο στόμα σου• αυτό
Θα ήταν όνειρο• που όμως
Το απαγορεύουν• οι κανόνες
Της ηθικής• cum
Anno duo milia viginti unus• μιας
Κοινωνίας• των πολλών
Τυφλών• και από μπροστά σου
Περπατώντας•
Να περνάει εκείνη• η αγέρωχη•
Για τ’ αγγλικά• το φροντιστήριο•
Τη σχόλη της πλατείας των αμέριμνων
Με άγουρους στην πρώτη νιότη•
Που ακόμη δεν ξέρουν•
Και μάλλον θ’ αργήσουν
Πολύ να μάθουν•
Πώς να δαγκώσουν τους χυμούς της•

*

Μιλώντας για σχοινί
στο σπίτι των κρεμασμένων

•που κόβεται• που
Το ροκανίζουν ποντίκια• που
Είναι έτοιμο να κοπεί• που
Ψάχνω να βρω στο πατάρι
Για να φτιάξω βρόχο• και
Δε βρίσκω• που
Το βλέπω περασμένο
Σ’ ένα δύστυχο γα’ι’δουράκι
Ενώ δαγκώνει το χορτάρι
Μέσ’ απ’ τόν ξένο φράχτη• που
Κρέμεται• λίγο• κοντό• φαγωμένο•
Από το μάγγανο στο παλιό
Πηγάδι• που
Θα το ήθελε εκείνο•
Το δροσερό κορίτσι στα όνειρά του
Για ν’ αρχίσει να χοροπηδάει•
Δείχνοντας σε μάτια γουρλωμένα•
Από πού μπορεί να ξεκινά
Ο παράδεισος επί γης• που
Ήταν κάποτε θηλειά στο λαιμό• των
Δυο κρεμασμένων στη δημοσιά• σε
Κάτι ψηλά κλαδιά• ώστε
Να τους βλέπουν όλοι με τρόμο
Περαστικοί και διαβάτες• αντάρτες•
Λένε• αδικοθάνατοι
Που στοίχειωσαν το σταυροδρόμι• που
Αν σε ξανάβρισκα τώρα
Θα σε έσερνα μακριά• μαζί μου•
Σε πιο μαγικά δεσίματα
Απ’ όσα υπόσχεται
Η ωραία σάρκα•