ΣΕ ΕΡΗΜΟ ΤΟΠΙΟ

Mερικές φορές ετοιμάζω στον ύπνο μου βοήθειες
όπως κλαδιά σε έρημο τοπίο
απ΄ αυτά που μπορείς να κρατηθείς
για να μη βουλιάξεις
σε βάλτο που έχεις πέσει κατά λάθος
ή σχοινιά για να σε τραβήξουν σε περίπτωση ανάγκης
βακτηρίες που χρησιμεύουν στις ανηφόρες
και άλλα πολλά
καταπότια κι ορούς σ’ εφημερεύον νοσοκομείο
όταν ο πόνος είναι ένας γέροντας που δακρύζει
διπλωμένος στα δύο
περιμένοντας τη σειρά του στην αίθουσα αναμονής.

*

ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΜΙΑΣ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗΣ

Διηγείσαι όπως κάθονται οι κοπέλες στα σκαλιά
και μνημονεύουν τους αδικοχαμένους.
Η λύπη τριγυρνάει στα παρτέρια τ’ ουρανού
σκυφτή κι ασάνδαλη
σημαδεύοντας πάντα στο κέντρο.
Κι αυτοί που δεν πιστεύουν μετεωρίζονται διαρκώς
σ’ ένα μεγάλο κενό χωρίς σημασίες
αφού τίποτα δεν υπάρχει.
Μ’ επιδημίες, λοιμούς κι άλλα τεχνάσματα πολλά
ξαπλώνουν σε κρύα δωμάτια μοναξιάς.
Και δεν μαθαίνουν ποτέ
πως δεν είναι το χέρι τους που γράφει
αλλά μια κυρία απαστράπτουσα
που κατεβαίνει και μπαίνει στην καρδιά τους.
Και τότε οι άλλοι εμείς τους λέμε αντίο
σίγουροι ότι θα βρεθούμε κάποτε
ανάμεσα σε γαλαξίες και εκατομμύρια άστρα, μα
ό,τι κάναμε κάναμε κι ό,τι μιλήσαμε μιλήσαμε
και δεν αλλάζουν τα συντελεσμένα
παρά μόνο ίσως μέσα σε μια φωτιά εξαγνιστική
αγγέλων που κλαίνε και προσεύχονται
λιώνοντας το σώμα τους
για τη συγχώρεση του κόσμου, για την αγάπη.

*Από τη συλλογη “Τα καθημερινά βάραθρα”, εκδ. Κοράλι, 2023.