Το βιβλίο κυκλοφορεί από το Τεφλόν και το Αρχείο 71

Οι Αραβο-αμερικανίδες ποιήτριες που ανθολογούνται στην ανά χείρας έκδοση γράφουν στα αγγλικά, όμως με τις μικρές γλωσσικές ανταρσίες τους υπονομεύουν, μπασταρδεύουν και βραχυκυκλώνουν την αγγλική γλώσσα. Σημαντικό είναι το έργο των Mohja Kahf και Suheir Hammad, δύο ποιητριών που επηρέασαν σημαντικά τη νέα γενιά. Για παράδειγμα, η πρώτη χρησιμοποιεί στα ποιήματά της αραβικές λέξεις και φράσεις αφήνοντάς τες αμετάφραστες.

[…] Από την άλλη, στα ποιήματα της Hammad παρεισφρέουν αραβικές λέξεις και φράσεις μεταγραμμένες με λατινικούς χαρακτήρες οι οποίες μένουν αμετάφραστες. Μάλιστα, από κάποιο σημείο και μετά χρησιμοποιεί στο έργο της συστηματικά την αραβική λέξη ανά (εγώ) αντί του αγγλικού I, τονίζοντας την αραβική της ταυτότητα παρά το γεγονός ότι γράφει στα αγγλικά.

[…] Αυτά συμβαίνουν την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, σε μια εποχή που οι αραβικές κοινότητες στις Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται υπό πολιορκία και η αραβική κουλτούρα και παραδόσεις δαιμονοποιούνται, συκοφαντούνται και λοιδορούνται όσο ποτέ άλλοτε. Αντί να κάνουν ένα βήμα πίσω, να υποβαθμίσουν τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά τους και να αποφεύγουν να μιλούν στα αραβικά δημόσια, όπως έκαναν πολλοί Αραβο-αμερικανοί και Αραβο-αμερικανίδες προκειμένου να μη γίνουν στόχος ρατσιστικών επιθέσεων, οι δύο αυτές ποιήτριες διατρανώνουν την αραβικότητά τους και αραβοποιούν την επίσημη γλώσσα του αμερικανικού κράτους κλείνοντας το μάτι στις αδερφές τους και αγριοκοιτώντας τους κάθε λογής ρατσιστές. Το μήνυμά τους είναι σαφές: δεν πρόκειται να το βουλώσουμε, δεν πρόκειται να τρομοκρατηθούμε, δεν πρόκειται να απαρνηθούμε την κουλτούρα μας.
[Απόσπασμα από την εισαγωγή της έκδοσης]