Καθώς συνθλίβονταν σιγά σιγά το τσιμεντένιο πλέγμα
κι αιμορραγούσε απ’ τους προβολείς, δε μίλησα
για ολονύχτιο όργιο του αίματος μες στα θεμέλια
για κρύσταλλα κι ασημικά της αίθριας νύχτας
για μουσική καθώς αργά το γλέντι ανάβει
σ’ ένα αναπάντεχο φιλί. Δεν τα αντέχω πια
παρόμοια παραμύθια. Ίσως τριμμένα κόκκαλα
μες τα νερά που βρήκε ο εκσκαφέας
λευκότητας δήθεν αγγελικής. Τέχνη πιο βρώμικη
από το ποίημα δεν ξέρω άλλη τώρα.
*Από τη συλλογή: «Αργό Πετρέλαιο»
**Πάρθηκε από εδώ: https://christinehag.wordpress.com
To Koskino 
Τέχνη πιο βρώμικη
από το ποίημα δεν ξέρω άλλη τώρα..
Έχεις δίκιο,Ασλάνογλου.Eίναι άτιμος ο ρόλος του λόγου, να εξιδανικεύει τις υποσχέσεις, γνωρίζοντας πως δεν θα τηρηθούν.Άρα, εσύ κι εγώ, ίσως και άλλοι είμαστε ανέντιμοι στηλιτεύοντας,αμφισβητώντας,ονειρευόμενοι;
Ή έστω, και ματαιοπονώντας, δεν μένει τίποτε άλλο απ’το να πέσουμε;
Σήψη ρουφάς
απόγνωσης σαρκία,
τις λέξεις πλάθουν
πράγματα, απορροές, συγκυρίες, απαντοχές,
διανέμεις ψευδαισθήσεις,
Αύγουστος Φλεβάρης ταιριαστοί;
ποίηση πόρνη ελευθερίας.
Λ.Καζάσης
Reblogged this on Hellenic Canadian Literature.