Δεν ακούεται ούτ’ ένα κύμα
εις την έρμη ακρογιαλιά
λες και η θάλασσα κοιμάται
μες στης γης την αγκαλιά
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Ποιοι είναι αυτοί
που βυθίστηκαν στο ακροθαλάσσι
Άκλαυτοι, μισούμενοι, λοιδορούμενοι
από την οργή του όχλου;
Σαν τα κολυμπηθρόξυλα οι ψυχές τους
στα δίχτυα του Πρωτέα
Κι η μοίρα που μετράει
στην άταφη ταφή τ’ άσπρο χαλίκι
τρίζοντας βογκώντας κάποτε θα φρίξει
Όπως τα ζώα τους παράχωσαν
λαϊκά παιδιά και ξένους
και έλληνες ιππείς τυμπανισμένους
μάτια χωρίς ματόκλαδα
στόματα δίχως χείλη- άδικη γη
τι σιωπή έφερε η σκλαβιά, τι καταισχύνη
Την άλυσο, την άλυσο
ως πότε δέσμιο κορμί θα αντέξεις;
Στο Φαληράκι απόψε
η φεγγαράδα σ’ ανασταίνει, λες
κι ο ουρανός στη ζωή κι άλλη φορά μας φέρνει!

*Από τη συλλογή “Εξάγγελος”, εκδ. Περισπωμένη, 2021.