ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΠΟΣ

Κατοικώ μέσα στη βαρύτητα
αν θέλω ν΄ ακούσω τη φωνή μου
πρέπει να βασιστώ στη σπονδυλική μου στήλη
πρέπει να βασιστώ στα σκοινιά μέσα στο σώμα μου

όχι ακόμα, λέω στο καλάμι που λυγίζει ο άνεμος
όχι ακόμα, λέω και δένω άλλον έναν κόμπο

το φως και το σκοτάδι γύρω μου είναι πλήρη
προσευχηθείτε για μένα στο γυμνό τοπίο
όπου αλυχτώ κι ελπίζω, χωρίς να ξεχωρίζω
τον ήχο απ’ την ηχώ του

*

ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Τραγουδώ, γιατί το τραγούδι είναι ελεύθερο
κι η ελπίδα είναι ένα κόκαλο που θάβω και ξεθάβω

πιάνομαι από ένα χαμηλό σύννεφο
πιάνομαι από ένα χάλκινο καρφί
απ’ το τυφλό άλογο που με οδηγεί
από ένα στήθος που σε δάσος αλλάζει
όπως αλλάζει το τραγούδι σε προσευχή
μέσα στο δάσος είναι ένα ξέφωτο χρυσό
και μες στο ξέφωτο το πρόσωπό μου

τραγουδώ, γιατί το τραγούδι είναι ελεύθερο
κι η ελπίδα είναι ένα κόκαλο που θάβω και ξεθάβω.

*Από τη συλλογή “Ενδεχόμενα τοπία”, εκδ. Αντίποδες, 2021.