Ι
Οἱ δυνάμεις τῆς γλώσσας εἶναι οἱ μοναχικὲς κυρίες, ποὺ τραγουδοῦν μέσ᾽ ἀπ᾽ τὴ δική μου φωνὴ ποὺ τὴν ἀκούω ἀπὸ πέρα μακριά. Καὶ πέρα μακριά, στὴ μαύρη ἄμμο, εἶναι ξαπλωμένο ἕνα κορίτσι πυκνὸ σὲ προγονικὴ μουσική. Μὰ ποῦ εἶναι ὁ θάνατος ὁ ἀληθινός; Θέλησε νὰ μὲ φωτίσει εἰσάγοντάς με στὸ φῶς ἐκεῖ ποὺ ἐμένα μοῦ λείπει τὸ φῶς. Τὰ κλαδιὰ πεθαίνουν μές στὴ μνήμη. Τὸ ξαπλωμένο κορίτσι στήνει τὴ φωλιά του μέσα μου φορώντας προσωπεῖα λύκαινας. Δὲν τὸ ἀντέχω ἄλλο καὶ θὰ θρηνεῖ καὶ φλεγόμαστε.

ΙΙ
Ὅταν στὸ σπίτι τῆς γλώσσας σηκώνει ὁ ἀέρας καὶ παίρνει τὴ στέγη καὶ οἱ λέξεις μένουνε ἀπροφύλακτες, ἐγὼ μιλάω.

Οἱ κυρίες μὲ τὰ κόκκινα ξεστράτισαν μές στὰ προσωπεῖα τους, παρὰ τὸ ὅτι θὰ ἐπέστρεφαν γιὰ νὰ θρηνήσουν στὰ ἄνθη ὄντας ἀνάμεσα.

Δὲν εἶναι μουγκὸς ὁ θάνατος. Ἀκούω τὸ τραγούδι τῶν πενθούντων νὰ σφραγίζει τὶς ρωγμὲς τῆς σιωπῆς. Τὸ γλυκύτατό σου τραγούδι ἀκούω ποὺ κάνει ν᾽ ἀνθίζει ἡ γκρίζα σιωπή μου.

ΙΙΙ
Στὴ σιωπὴ ἔχει ὑποκαταστήσει ὁ θάνατος τὸ σαγηνευτικό του κύρος. Κι ἐγὼ δὲν θὰ πῶ τὸ ποίημά μου κι ἂς πρέπει ἐγὼ νὰ τὸ πῶ. Ἀκόμα κι ἂν τὸ ποίημα (ἐδῶ, τώρα) κανένα δὲν ἔχει νόημα, κανέναν δὲν ἔχει προορισμό.

*Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.