Ι

Ανθρωπογένεσις

Το τραίνο αργά αλλά σταθερά
Αφήνει ξέμπαρκα τα χαμένα όνειρα
Στον Σταθμό Λαρίσης
-Γραμμή 8.
Τα βαγόνια λικνίζονταν
ρυθμικά, αλλά κλειδωμένα,
σαν σπόνδυλοι ενός μεταλλικού κουφαριού

Η κλεψύδρα γέμισε με αίμα,
η αμαξοστοιχία είχε φτάσει
στη Θεσαλονίκη.
Εκείνη τη στιγμή ξαναγεννήθηκε
μπροστά μου.
Ένα λυπημένο βρέφος
με μεγάλα σκοτεινά μάτια.

Στη Μελενίκου 7, το ¨Εβραϊκό Σπίτι”,
ένα μικρό θραύσμα από κάποιο παλιό τοίχο
και μια φλούδα από έναν παλιό κορμό
γίναν οι σύντροφοί μου στο λιοπύρι.
Η πορεία μου συνοδευόταν νοερά
από τη μπαλαλάικα της Ακροπόλεως 6,
καθώς τα βήματά μου με οδήγησαν
στη Μάρκου Μπότσαρη 19,
στην Αλεξάνδρειας 57
και στη Ναυαρίνου 49.

Ο Βαρδάρης λυσσομανούσε,
σαν να ήθελε να αρπάξει,
με τις κρύες χούφτες του,
τις άψυχες στάχτες
των τελευταίων αναμνήσεων
και να τις σκορπίσει.