Ένας στρατιώτης της Ένωσης αναπαύεται
πάνω σ’ ένα κασόνι φτιαγμένο από πεύκο,
η δεξιά του γροθιά ακουμπά
σε μια δέσμη φύλλων χαρτιού στο μηρό του
το βλέμμα του στοχεύει στο βάθος
της γαλάζιας ομίχλης,
μη δίνοντας καμιά σημασία
στο ακρωτηριασμένο πόδι που ακόμα
ντυμένο με τη μπότα και το παντελόνι
ξεπροβάλλει απ’ τη σκηνούλα πίσω του.
Προσπαθώ να φανταστώ τη ζωή του στρατιώτη–
ίσως να ’ναι ένας γιατρός που γράφει
την αναφορά του απ’ το πεδίο μάχης,
ή ένας ποιητής σαν τον Walt Whitman
που ονειρεύεται τον επόμενο λυπημένο στίχο
πριν επανέλθει στα καθήκοντά του
να φροντίσει τους πληγωμένους
και να σκεπάσει τους νεκρούς.
Τα μάτια μου εντοπίζουν κορδέλες
μαύρου πυκνού καπνού απ’ τις φλόγες
της φωτιάς που ζεσταίνει
τον οχυρωμένο καταυλισμό του,
περνάω δίπλα απ’ τους σωρούς γαλέτας,
και απ’ τα καθαρά σεντόνια
που κυματίζουν σαν αυτοσχέδιες κουρτίνες
σε μια σκηνή θεάτρου,
όπου μια μπάντα χάλκινων πνευστών παίζει
για τους εξαντλημένους συντρόφους
ενώ τα επαναστατημένα στρατεύματα
διασχίζουν σε σχηματισμό
τον ήρεμο Rappannock,
και οι στάχτες απ’ τις μακρινές μάχες
αναμιγνύονται με τα φουσκωμένα σύννεφα.
Λένε ότι οι στρατοί αντάλλαζαν τραγούδια
μερικές φορές ταυτόχρονα, για να σκεπάσουν
το τραγούδι της άλλης πλευράς,
αλλά ένωναν τις δυνάμεις τους
για να τραγουδήσουν στο τέλος
το ‘‘Σπίτι, αγαπημένο σπίτι’’
έως ότου οι τελευταίες νότες έσβηναν,
και η μόνη μουσική που παρέμενε
υψωνόταν με τους συριγμούς
και τα κρακ της φωτιάς μαζί με τα βογγητά
των πληγωμένων στρατιωτών. Εάν μπορούσα
να μπω σ’ αυτό το σκηνικό, αναρωτιέμαι
ποιος θα ’μουν –ο επαναστάτης που κάποτε
δοκίμασε να φορέσει τη στολή του
αλλά τη βρήκα πολύ φαρδιά για να μου ταιριάξει,
ο στοχαστικός γιατρός που έγινα,
με τα πρωτόγονα εργαλεία του
που παρέμειναν στομωμένα σαν τη λεπίδα
του πριονιού του Εμφυλίου Πολέμου,
ο ποιητής που μ’ ένα μπλοκ από γαλλικό χαρτί
μελετά τα σύννεφα για να βρει νέες μεταφορές,
ή ο μουσικός που εξασκείται σε μια μελωδία
που οι νότες της διαλύονται χωρίς τύψεις
στο ματωμένο αέρα, που μόνο αυτός τις ακούει.

*Στη φωτογραφία της ανάρτησης ’’Home sweet home’’, του Winslow Homer (1836-1910).

**Μετάφραση: Μίλτος Σ. Αρβανιτάκης