Ντυμένη το χρώμα των πόθων μου
σαν τη σκέψη μου πηγαίνεις γυμνή,
μέσα στα μάτια σου βαδίζω όπως στο νερό,
οι τίγρεις πίνουνε στα μάτια σου νερό,
το κολιμπρί καίγεται σ’ αυτές τις φλόγες.
Πάω στο μέτωπό σου όπως στο φεγγάρι,
όπως το σύννεφο στη σκέψη σου,
πάνω ακολουθώντας την κοιλιά σου όπως στα όνειρά σου

η φούστα σου από αραποσίτι κυματίζει και τραγουδάει,
η φούστα σου από κρύσταλλο, η φούστα σου από νερό,
τα χείλη, τα μαλλιά, τα βλεμματά σου,
είσαι βροχή όλη τη νύχτα, όλη μέρα

ανοίγεις το στήθος σου με τα νερένια σου δάχτυλα,
κλείνεις τα μάτια μου με το υδάτινό σου στόμα,
στα κόκκαλά μου στέλνεις τη βροχή, στο στήθος μου
ένα υγρόδεντρο βυθίζει τις νερόριζές του,
ακολουθώ το ανάστημά σου όπως έναν ποταμό,
στο σώμα σου βαδίζω όπως μέσα σ’ ένα δάσος,
όπως στο βουνό, σ’ ένα μονοπάτι
που απολήγει ξάφνου σε μιαν άβυσσο,
ακολουθώ τις σκόρπιες σου σκέψεις
και στην έξοδο του άσπρου σου μετώπου
η διωγμένη σκιά μου θρυμματίζεται,
μαζεύω τα κομμάτια μου ένα-ένα
και συνεχίζω δίχως σώμα, ψάχνω ψηλαφώντας…

*Μετάφραση: Γιώργος Μακρής

**Από το βιβλίο “Εγκόλπιο Ερωτικού Λόγου – Ανθολόγιο Ξένης Ερωτικής Ποίησης του 20ού Αιώνα”, επιλογή-επιμέλεια, Γιώργος Κ. Καραβασίλης, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2000.