Αντικειμενικά βιώνονται συνθήκες χρόνιας ειρήνης,
αν και στην επισφάλειά της έως ψευδαισθητικές
Ο κύκλος των εποχών κομίζει πλημμυρίδα ετερότητας
Μια κουβέντα είναι ό,τι ελπίζει να θεσπίσει συμπερίληψη,
όταν ο ανοίκειος τρόπος σε ακουμπά αιχμηρά,
σε απειλεί, σε καταργεί, σε επιβουλεύεται
Μήπως χωρισμένα τα εικονίσματα σιωπούν
Δίχως να έχω συναντηθεί με το παραμελημένο τρένο,
δεν στέργω πια να παραβλέπω,
πως για τους αμέτοχους οι ειδήσεις
ακούγονταν ανέκαθεν οριακά πιστευτές,
παρόμοια με ευθύβολα ζοφερή λογοτεχνία
τηλε-οπτικά εικονικές
-αλί σ’ αυτούς που ορέχτηκε ο Χάρος-,
ούτε κι από την άλλη να εθελοτυφλώ, πως η ίδια τάχα
δεν παραμένω ωστόσο σταθερά στις ράγες
Έχω βέβαια μιαν ευκολία να αλλάζω τ’ απογεύματα προορισμούς
άλλοτε ουγγρικούς, μεσ’ σε βαγόνι της μελαγχολίας μιας πεισματικής αντίστασης
κι άλλοτε ρώσικους στις απεραντοσύνες της κάθε κοκαλωμένης Σιβηρίας
Μα ούτε από τέτοια τρένα δεν το ‘χω εύκολο να αποβιβαστώ
(κυρίως όσο στο βάθος ο πόλεμος μαίνεται κουφός)˙
μια ευκαιρία, με σκοπό να διαμαρτυρηθώ βουβά στους δρόμους
μια επόμενη, τυφλά πάλι στους δρόμους μη κι από τύχη παρηγορηθώ
και μια απ’ όλες οπωσδήποτε πιο ελεήμων,
ν’ αναζητώ της γλώσσας τα μη προφανή και τα παράξοξα
την επιβεβλημένη επί παραδείγματι εκλεκτική συγγένεια
της γλωσσοκοπάνας με το κοπανέλι

*[Στις ράγες], Μηχανικό Μολύβι

**Στη φωτογραφία: Train Jumpers – Marcel Rebro, Slovakia, Chromatic Awards 2018- Photojournalism