Με την αυγή δε λησμονιούνται
τα πετάγματα των απογευματινών σκώρων
στο τυφλό μας παράθυρο
ή οι βάρκες που καθελκύονταν άηχες
στα μελανά νερά
από δω,
πέρασαν άνθρωποι σαν του χρόνου το δάκρυ,
πέρασαν
των γονιών μας τα βήματα
που φύτρωναν στο πλάι μας σαν τρίτο πόδι,
και το στάχυ της ανάμνησής τους που παραμένει
για πάντα ανοιχτό
Ανυπόμονος θα μας καλωσόριζε ο Έσσε,
Όπως η Ερμίν τον Χάρι Χάλερ,
κι ο Ρίλκε θα μας διάβαζε
τα “Γράμματα σε ένα νέο ποιητή”,
ενώ θα ζωγραφίζονταν τα πέλαγα
με το γαλάζιο τους πάγο,
κι οι πρώιμοι ηρωικοί εαυτοί μας θα εξημέρωναν
το ποδοβολητό των ορφανών δράκων στο κατάστρωμα,
ή τις ιαχές των νηπίων
κάτω από το άγαλμα του Πίτερ Παν
Κι εδώ κάποτε θα επανεκτεθούμε,
αφού θά ΄χουμε πρώτα σκεπαστεί,
ως ένας ακόμα Πολυνείκης,
περιμένοντας τα τρυφερά όρνεα
να μας ανακουφίσουν
απ’ το βάρος της σάρκας
Απ΄ την αρχή μας άλλωστε,
κατηφορίζουμε δίχως φρένα
προς εκείνη την παγίδα βαρύτητας
όπου όλα καταλήγουν,
αργά ή γρήγορα
και κατηγορηματικά.

*Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ‘Οροπέδιο”, τεύχος 20, Άνοιξη-Καλοκαίρι 2018, σελ. 577.

**Στην εικόνα της ανάρτησης Joan Miro.