αυτό που δεν σε πονά
μα σε κρύβει.
Σε αφαιρεί
από το κάδρο της γιορτής
τη φωταψία των γενεθλίων.

Ανήκεστο
μα όχι μοιραίο
αδιόρατο
σαν παλιά παιδική σου σκολίωση
το φέρεις σχεδόν
με ελαφρά συγκατάβαση.

Γι’ αυτό δεν συντρίβει
σε φέρνει μονάχα
στα γνώριμα ξένο.
Ακριβές
μα στη γλώσσα ατίθασο
μουγγό στο κορμί
δουλεύει
σιγανή παραμόρφωση.

Ορίζεται δύσκολα
και μάλλον οξύμωρα:
όχι αυτό που δεν είναι
ακόμα ή πια
είναι αυτό που δεν είναι,
απλά.

*Από τη συλλογή “Ο χρόνος είναι”, εκδ. Μελάνι, 2020.

Photo artwork: Peter Kertis