Με την περασμένη άνοιξη
μετά από σκληρά παζάρια μαζί της,
συμμορφώθηκα
και δέχτηκα
όσον αφορά στα πρωινά,
να εισπνέω για λίγο το γλυκό χαμομήλι,
να βυθίζομαι εξίσου στο άλικο κόκκινο της παπαρούνας,
και να ακροώμαι ασμένως να χελιδόνια
που πετούσαν απτόητα γύρω μου.
Όπως γίνεται συνήθως με κάθε τίμια συμφωνία
και τα δυο μέρη συνυπήρξαμε για όλο το διάστημα
χωρίς δράματα.

Εφέτος όμως σκέφτομαι
να προχωρήσω σε σκληρότερες διαπραγματεύσεις
και να άπαιτήσω απ’την καινούργια άνοιξη
ένα μικρό ποίημα
που το οξυγόνο του όμως
θα είναι τέτοιο
που θα του επιτρέπει να σταθεί απέναντι
στα ολάνθιστα και μυρωμένα λιβάδια
χωρίς αναστολές και δισταγμούς,
και όχι σαν ένας μακρινός συγγενής,

αλλά σαν ίσος προς ίσο.