Όρθιος στη σκηνή απαγγέλει δυνατά
ή μάλλον όχι
αναγιγνώσκει τις σκέψεις φωναχτά.
Ειδικά στέκεται σ’ εκείνο το σημείο
το αιχμηρό των ματαιώσεων
και διαρρηγνύει τα ιμάτια τα μαύρα.
Και πώς οι άλλοι μεταβάλλουν τη μοίρα ενός
αυτού που νόμιζε τη μοίρα αμετάβλητη…
Κι από κάτω ούτ’ ένας θεατής
ούτ’ ένας μάρτυρας, έστω να ψευδορκήσει
κατά αυτής της αδικίας.
Πιθανότατα χειροκροτούν άλλες παραστάσεις.
θεαματικότερες, πιο αισιόδοξες
με ασταμάτητους διαλόγους
ρομαντικές ενώσεις
και δραματικούς χωρισμούς
με γιρλάντες και σκηνικά
και φόνους στο παρασκήνιο.
Δεν υπάρχει χρόνος και χρήμα για το σπάνιο.
Και είναι ιδιαίτερες αυτές οι παραστάσεις
ή μάλλον όχι
αυτού του είδους τα μονόπρακτα
ίσως γιατί κανείς δε φιλοτεχνεί στις μέρες μας
ούτε και υποδύεται
αυτό που τελικά δεν πρόκειται
ποτέ του να στεριώσει.
*Από τη συλλογή “Κατόπιν Αιφνιδιασμού”, Εκδ. Μανδραγόρας 2014. Το ποίημα το πήραμε από εδώ: https://whenpoetryspeaks.gr/2020/06/%ce%b1%ce%b8%ce%b7%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%b9%cf%84%ce%b1%ce%ba%ce%b7/
To Koskino 
Με απλά εκφραστικά μέσα, μα με την ιδιαίτερη σύλληψη μίας θεατρικής παραστάσεως, με αποφθαγματική απόπειρα αουσίας, νοηματοδοτήσεως πολλαπλής, – Το σπάνο δεν έχει ούτε χρήμα ούτε χρόνο – αλλά και με την ερωτοτροπία απόφθέματος στο τέλος του ποιήματος, παίρνουμε μήνυμα κοινωνικής προεκτάσεως, το οποίο επιδέχεται, τουλάχιστον, περισσότερες από μία ερμηνείες.
Με απλά εκφραστικά μέσα, μα με την ιδιαίτερη σύλληψη μίας θεατρικής παραστάσεως, με αποφθεγματική απόπειρα ουσίας, νοηματαδοτήσεως πολλαπλής, — Το σπάνιο δεν έχει ούτε χρήμα ούτε χρόνο – αλλά και με την ερωτοτροπία αποφθέγματος στο τέλος του ποιήματος, παίρνουμε μήνυμα κοινωνικής προεκτάσεως, το οποίο επιδέχεται, τουλάχιστον, περισσότερες από μία ερμηνείες.