Μετά απ’ τα δάση στις παρυφές εκείνου του βουνού
μετά το ξερό χαμόμηλο στα στάχυα ανάμεσα και στα χόρτα
μετά το ράπισμα του ανέμου στα μάγουλα
και τις κλεφτές ματιές στον οίκο των τρελών ψυχών
μετά το έλεος και την πίστη που κρεμιέται σα σεντόνι
μετά τις περσίδες των παραθύρων του κάμπου
και των τσίνορων τ’ άκρα που τυφλώνουν
μετά το έμπα σου μέσα μου με δύναμη
στα ρυάκια τα στοιχειωμένα των νυμφών
μετά τη λαχτάρα μετά την πείνα μετά την κλοπή
μετά απ’ το τέλος του κόσμου του γραμμένου
στο ιερό βιβλίο της μέρας και της νύχτας
ω μετά τον αυγερινό και τ’ όνειρο το άσμα του σπουργίτη
μετά το φίλντισι στα μάτια του θυμού σου
και στ’ ακροδάχτυλα που στάζουν απ’ το μούσκιο
μετά τη γέννα του αγγελικού σου σκότους
μετά κι από τον θάνατο της ίδιας μου της σάρκας
τίποτε δεν προκαλεί τον τρόμο περισσότερο
από την άδεια από εσένα ζωή μου

*Artwork: Amy Judd.