Ένα μολυβένιο σύννεφο στα μάτια
δυο σταγόνες μελάνι για δάκρυ
και δεν είναι νωρίς ποτέ για μας
αφού ο χρόνος μας προλαβαίνει
διυλίζοντας τη μαρμαρυγή του έρωτα
και τα παυσίλυπα δευτερόλεπτα
που μόνο περνάνε,
όλο περνάνε
τεθλασμένα χρονολόγια ασυμπλήρωτα.
Έλα, με του ήλιου το νέο χρυσάφι,
φίλα με πάνω σε παπαρούνες
που ματώνουν’
έχω για σένα βιβλία γραμμένα
έχω τραγούδια ψελλισμένα τη νύχτα.
Πάρε την καρδιά μου
και σπάσε της τα κόκαλα
μαζί να γιορτάσουμε του έαρος
το άναρχο σκίρτημα.
Δεν είναι νωρίς’
άκου
τα χυμώδη φιλιά των σκύλων
των πουλιών το αβαρές φτερούγισμα
είναι για σένα –
και δε σταματώ
να θρομβώνομαι από το μαύρο σου αίμα
που το δίψασα ως την αγάπη.

*Από τη συλλογή “Εγχειρίδιο μικρών θανάτων”, εκδ. Γαβριηλίδης 2017.

**Στη φωτογραφία: Marina Camargo, Letters in perspective