ΟΙ ΘΛΙΒΕΡΟΙ ΧΕΙΜΩΝΕΣ

Δένουν με κάτι σύρματα τα χρόνια
εμπρός σ’ έναν καθρέφτη
με μαύρο μίνιο βάφουν τα μαλλιά
Όμως τα σύρματα σκουριάζουν
Μπαίνουν βαθιά στα μάγουλα
Δεν τριγυρνούν πια στο κρεβάτι τα φιλιά
Κ’ οι πεταλούδες που έσπρωχναν
τα σώματα στον έρωτα γίνονται νυχτερίδες
να σκεπάσουν το φεγγάρι

*

ΝΕΚΡΑ ΠΛΟΙΑ

Με κάθε ρουφηξιά πυρώνει
το βλέμμα σου στα δάχτυλα
Το τραγούδι μου γλιστρά
Πίσω απ’ την ομίχλη γαντζώνεται
σε φτερούγες αποδημητικών πτηνών
Οι νεφέλες στενάζουν
Λικνίζουν τα νεκρά πλοία
Κι εσύ, σ΄ ένα λιμάνι χιονισμένο,
σφυρίζεις τον σκοπό
που πέφτει από τα δέντρα

*

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΟΥΛΙΑ

Μια ζοφερή νύχτα ονειρεύτηκες κόκκινα πουλιά
μέσα σε παραλήρημα
σκέπασαν άξαφνα με κρότους έναν ακάνθινο ουρανό

Από τότε κοιμάμαι μ’ εκείνα τ’ αγκάθια
καρφωμένα στον φάρυγγα
ουρλιάζω στα φλαμίνγκο σου ν’ αποδημήσουν.

*Από τη συλλογή “Τα κόκκινα πουλιά”, εκδ Δρόμων, 2022.