Πέρασε ὁ ἄνθρωπος
ποὺ πουλοῦσε τὸ Αἰώνιο Λουλούδι.
Κοίταξε τὸ ἀπέραντο πλῆθος,
ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιά,
ἐργάτες ὑπαλλήλους, κερδοσκόπους…

Πῶς τὴν μεγάλη, τὴν θορυβώδη
συνάθροιση νὰ ἐξηγήσει
μὲ βλέμμα ταπεινοῦ πραγματευτῆ;

Ἕνα ἀγόρι φιλοῦσε ἕνα κορίτσι.
Γιατὶ μόνη ἡ καρδιὰ δὲν μποροῦσε.
Γιατὶ ἔρημη ἡ καρδιά μας κυνηγάει.

Πέρασε πάλι αὐτὸς ποὺ διαλαλοῦσε:
«Ἐντελβάις, τὸ Αἰώνιο Λουλούδι».
Κοίταξε τὶς σιλουέτες τῶν ἀνθρώπων.

Τὸ κορίτσι φιλοῦσε τώρα τὸ ἀγόρι.
Τὰ πάντα καὶ τίποτα ποθοῦσε.
Τὸ Ἐντελβάις, τὸ Αἰώνιο Λουλούδι ἀναζητοῦσε.

*Από την συλλογή «Πολεμώντας υπό σκιάν… Ελεγεία και σάτιρες», εκδ. Περισπωμένη 2017.