Τούτα τα πουλιά
που κατεβαίνουν στις πλατείες
με δύο θάλασσες σκούρες
κάτω απ’ τις φτερούγες
κι οι ουρανοί που στάζουν
νύχτες σαν το μέλι
κι οι παλάμες σου
ολάνοιχτα μεσημεριάτικα παράθυρα…

Εκεί που η κορμοστασιά
φως εσπέρας και μέθη στ’ αλώνια
με δυο άστρα φτάνουν
εκεί που κλίνεις το κεφάλι
και δεν ξέρεις γιατί
γιασεμιά σε τράβηξαν ή μπιγκόνιες
και φοβάσαι το βήμα σου
μη σε ξελογιάσει στα χωράφια
και φοβάσαι την πλάτη σου
μην τρελαθεί κι αναλάβει το βάρος του κόσμου
κι αναριγάς
περιμένεις τα ηλιοτρόπια να σου φέξουν.

Η ανάσα σου διαστήματ’ αλλιώτικα
έχει διαλέξει
και τα μαλλιά σου ακολουθούν.
Κρασιά, παπαρούνες
δρόμοι φαντασμαγορικοί
μανίες, τέρατα
στάχυα και κρινομπούμπουκα
παρουσίες εφήβων
στη βασιλεία του ήλιου…
Βότανα, ψυχές πηγαδιών με πανσέληνο
δέντρα τόπων ιερών
δέντρα τρια, αυλής δικής μου…
Μαγγανείες γιορτές Αυγούστου
θάλασσες ολόστητες
θάλασσες
ενδύματα σεπτεμβριάτικου ουρανού
χώμα που φωσφορίζει
που τρέμει
που απαντάει
που προτείνει
δίνεται, προστάζει, λατρεύει
χώμα κίτρινο…

Αρμύρα ρίζα μου, αρμύρα
υπόστασή μου αρμύρα…
Δάδες της δημιουργίας
τα κυπαρίσσια μες στ΄ αηδόνια
τ’ αηδόνια μες στα κυπαρίσσια
και φεγγάρια
φεγγάρια στο κάθε δάχτυλο
και βασιλικός για την ώρα του θρήνου…

Απ’ τις χειμωνιάτικες άχνες
ανεβαίνει τώρα άδηλη η αγάπη.
στο γεφύρι και στον άνεμο
μουρμουριστά κυνηγημένο ζώο
πέρασε ξενιτεμένη
η ακολουθία της Ανάστασης.

*Από τη συλλογή “Λύκοι και Σύννεφα”, 1963.