Βλέπω’ το κυματώδες ανάστημά σου
ξεσηκωμένο από πανάρχαια ερειπωμένα πρότυπα
πλασμένα με τη δύναμη της φλόγας
που χρωματίζει τη φωνή το σύννεφο και το μικρό
λουλούδι –
την αυγή όταν γυρίζω
σε δροσερούς ορίζοντες και σε κοιτάω
με τη λαχτάρα της μητέρας για το παιδί
κοιμισμένη ακόμα στο λίθινο κρεβάτι σου.

*Από το βιβλίο “Τα μάτια σου δυό πυροβολισμοί στα τυφλά – Αναγνωστικό υπερρεαλιστικών ποιημάτων”, εκδ. Ρώμη, 2019.