Με χιλίους τρόπους
κλάδεψαν τις ελπίδες,
με χίλιες αδιαφορίες
έσβησαν την δύναμη.
Τώρα δεν ξεχωρίζει
η καταιγίδα από το δάκρυ,
τώρα η ομίχλη καλύπτει
το σύμπαν.
Κοιλάμε στους χρόνους
με μάτια σπαραγμού
έρμαια
άφατα
όντα με άκρα μουδιασμένα –
απλώς γευόμαστε ανάσες
πικρίες
της απόγνωσης δωρεά –
και
κοιλάμε
κοιλάμε.