ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ

Τα αστέρια – τα σύννεφα που εξορίστηκαν
πέρα από τον άνεμο
ποιος ξέρει προς ποια
άγνωστα διαστήματα βαδίζουν.

Χθες έτρεχαν σκιές
πάνω στο χιόνι του λόφου-
σαν ευκίνητα δάχτυλα.

Μάτια που δε μου ανήκουν
και μέσα τους η ομίχλη εισβάλλει –

Μπρέιλ, 3 Αυγούστου 1934

*

ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ

Αντίλαλοι τραγουδιών απλώνονται
πάνω από ψηλά βοσκοτόπια,
πλεξούδες των θεριστριών λάμπουν
στον ουρανό.

Από μακρυνούς ορίζοντες έρχεται ο άνεμος
και γράφει μυστικές λέξεις
στο χορτάρι:
τις μουρμουρίζουν ξανά τα λουλούδια
τρέμοντας απαλά
τα στεφάνια.

Αντίλαλοι τραγουδιών απλώνονται
στα ψηλά βοσκοτόπια,
πλεξούδες των θεριστριών λάμπουν
στον ουρανό.

26 Ιανουαρίου 1935

*

ΦΥΓΗ

Δροσερά πρόσωπα ακομπούν οι νάρκισσοι
στο αεράκι.

Χέρια παιδιών:
κι απρόσμενοι
φράχτες γαντζώνονται στα κάγκελα.

Η ανάσα διαλύεται
στο τρέξιμό μου:

ματιές
Σε σκόρπια πράγματα
-ανώφελες γέφυρες-
η εκκωφαντική άβυσσος με καταβροχθίζει.

10 Μαΐου 1935

*Από το βιβλίο “Antonia Pozzi Λέξεις”, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2013. Μετάφραση: Άννα Γρίβα.