Για τη μαυράδα του κορμιού σου σ’ αγαπώ,
τη στρογγυλή του στήθους σου μαυράδα,
για τη λυπητερή, σπαραχτική φωνή
και τις σκιές σου όπου ξεκουράζονται
τα δυστροπά σου βλέφαρα.
Κάτι από τις λησμονημένες, τις παλιές βασίλισσες,
μες στο λικνιστικό σου βάδισμα φωλιάζει,
και κάτι από την αλυσοδεμένη τη σκλαβιά,
μες στης λαλιάς σου τον ρυθμό ολολύζει!
ώ μικρή νέγρα, που γεννήθηκες
για ταίρι σου να ‘χει τη θλίψη,
από την αρχοντιά ό,τι έχεις κράτησε,
ξεχνώντας ότι κάποτε ήσουν σκλάβα,
κι άφησε να γελάσουνε τα χείλη σου
διάπλατα για τη μοίρα!

*Από το βιβλίο “Νέγροι ποιητές”, σε εισαγωγή και μετάφραση Δημήτρη Σταύρου, εκδ. Πρόσπερος, Αθήνα 1982.