ΑΤΕΛΗΣ ΧΑΡΗ
Στης δύναμης το τέλος ακουμπά να ξαποστάσει
όταν δε μένει άλλο πια να κάμει
Ο διαβάτης που αμέριμνος ξεκίνησε το δρόμο να κινήσει
ανυποψίαστος και δίχως πλάνο
πιστεύοντας στης ρότας τη φωτεινή σκιά
Αποκαμωμένος από του καιρού τις στροφές
και των συνοδοιπόρων την σιωπηλή ανοησία
λησμονεί θαρρώ την τραχιά πορεία
καθώς αχνοφέγγει η τελεία του ορίζοντα
μαβιά και πορφυρή
σαν ζέση ολάκερη που γλυκά μας τυλίγει
*
ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ
Μασκαρεμένη μέρα
κρύβει της αλήθειας το μειδίαμα
Πολύχρωμες κορδέλες πετάγονται
σα βέλη με άγνωστο παραλήπτη
τα πρόσωπα χάνονται πίσω από της μάσκας την παγωμένη έκφραση
Κινήσεις ελεύθερες κραυγές αβίαστες
διότι δεν είμαι εγώ και μπορώ αυτό που είμαι να γίνω
To Koskino 
Η με διάκριση καλλιεπείας, λυριςμού κριτική σας στο ταξίδι, την Ιθάκη, η αναφορά σας στην τελεία του ορίζοντα, – σαν μουσική, την νύχτα, μακρινή που σβήνει – προβάλλοντας την δύναμι του τέλους, σαν την μόνη γλυκιά παραμυθία που απέμεινε, μας βάζει ήρεμα, νωχελικά σε ενδοσκοπήσεως αυτογνωσία, πριν το αμείλικτο συμπέρασμα.
Η με διάκριση καλλιεπείας, λυρισμού κριτική σας στο ταξίδι, την Ιθάκη, η αναφορά σας στην τελεία του ορίζοντα, – σαν μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει – προβάλλοντας την δύναμη του τέλους, σαν την μόνη γλυκιά παραμυθία που απέμεινε, μας βάζει ήρεμα, νωχελικά σε ενδοσκοπήσεως αυτογνωσία, πριν το αμείλικτο συμπέρασμα.