Θα γράψω για εσέ
ένα βαθύ σκοτάδι,
που θα’ ρχεται απ’ του Άδη την καταχνιά.
Θα γράψω για τα μάτια σου,
την κόμη σου την μαύρη,
τους ώμους, τις παρειές,
την ατίθαση ματιά.
Θα γράψω για τις νίκες σου 
που στέφθηκαν με βάγια, 
τις νίκες σου που νίκησαν την ξενοιασιά!
Θα γράψω για τα χείλη σου,
της πέννας σου κοράλια
που σε διψάσαν πιότερο σ’ ανήλεη αντηλιά!
Θύγατερ, γυνή, μήτηρ, διδασκάλισσα,
στης πέννας σου τις προστριβές αέναα δοσμένη,
της πλήξεως, εκβιάζοντας, φιλιά αποσπάς.