ΤΑ ΜΟΥΓΓΑ ΠΟΥΛΙΑ

Μακριά απ΄τις πόλεις
μακριά κι απ’ τα χωριά
-μες στα βουνά-
μακριά απ’ τους δίσκους
κι απ’ τα τραγούδια

μόνοι μες στα δάση
ζούμε σαν τα μουγγά πουλιά
κι ακούμε κάτω απ’ τα δέντρα
την βροχή που στάζει

Μακάρι να βρέξει στις φωλιές
να ξυπνήσει τα όρνια των δέντρων
Μακάρι ν’ αρχίσουν να λαλούν βρεγμένα
έστω και με παράπονο
ξανά να τραγουδούν

*
απ’ τις μικρές σπίθες
πιάνουν μεγάλες πυρκαγιές

Κι εσύ πώς καταφέρνεις
να γράφεις όταν καίγεσαι
ποιήματα μικρά σαν αναπτήρες;

*
Αγαπούσα το χωράφι
με τα μαύρα χόρτα

Αλλά χρειάστηκε να το κουρέψεις
για μια εγχείριση
σκωληκοειδίτιδος.

Και τώρα μοιάζει παρτέρι
με σκούρο γκαζόν

Το κοιτώ με υπομονή
που σιγά σιγά ψηλώνει

*Από τη συλλογή “Ο ανάπηρος λαχειοπώλης και άλλα ποιήματα”, Εκδόσεις Διαγωνίου αριθμός 41, Θεσσαλονίκη 1982.