ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Σκύβω πάνω απ’ το χαρτί
τόσο έχω κυρτώσει
σε μια ύστατη προσπάθεια
να ξεφύγω των σκιών που μπαίνουν απ’ το παράθυρο
– απρόσκλητες
ανάγωγα στέκονται κοντά μου
κι ενίοτε μέσα μου.
Ναι! Μέσα μου
τέτοιο σκοτάδι
δεν τ’ αλλάζουν.
Τις άκουσα κάποτε να μιλούν
για μαύρες άνευρες αρτηρίες
για γυαλόχαρτα πνευμόνια
για ψυχή δε μίλησαν ποτέ.

Ας ήταν, λέω, στίχοι
να μαυρίσουν τούτο ’δώ τ’ ολόλευκο χαρτί
που σαν αιώνια τιμωρία
με κατασπαράζει μέρα τη μέρα
σιγοτραγουδώντας
σε μεταμεσονύχτιες επισκέψεις
τη στειρότητά μου.

*

ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Όταν προχώρησα στο διπλανό δωμάτιο
κι αυτό το εκάλεσα φυγή1

Μην έχοντας άλλο δρόμο
έξω από ’σένα
μη βρίσκοντας κλειδί πέρα απ’ της πόρτας σου.
Εκάλεσα «φυγή»
την ασήμαντη μετακίνηση
από το μπάνιο στην κουζίνα
κι απ’ την κάμαρη στο χολ.
Εκάλεσα «φυγή»
την επιβράβευση του χυδαίου εγώ
δυο γελοίους βηματισμούς
και μια σιωπή καταδίκη.
«Φυγή δεσποτική» ονόμασα
τον πιο ασάλευτο εαυτό μου.

1. Κική Δημουλά, «Κυριακή Απόγευμα», Ποιήματα, Αθήνα: Εκδόσεις Ίκαρος, 2005.

*Από τη συλλογή “Το άγιγμα της Λίλιθ”, εκδ. ΑΩ, Μάρτιος 2022