5.
Ό,τι κι αν ονομάσεις παιδί
πλέον
θα πεθαίνει.

Θα σβήνει
μέσα στο νόημά του.

Μια αμετάφραστη λουρίδα ζωής.
Ένα ακατέργαστο ρετάλι
από το δερμάτινο αερόστατο
κάποιας ανήλικης ανυπακοής

7.
Κάπου εκεί
ανάμεσα σε παγωμένους ήλιους
και δεκάδες δολοφονημένα φεγγάρια,
ξεχάσαμε
κάτι παιδικά όνειρα.

Ακούρευτα.
Γυμνά.
Βρώμικα
από το κύλισμά τους στην έλλειψη.

Που πασχίζουν
να βρουν τη φωνή τους
κάτω από εγκατελελειμμένους ουρανούς
φορεμένους το στίγμα της απόρριψης.

*Από τη συλλογή “Ερασιτέχνες εμπρηστές”, εκδ. Απόπειρα 2017.