Θέλω να βρεθούμε
για να μη ξεχάσω πως κάποτε υπήρξαμε
κάτω από τον ίδιο ουρανό
μάρτυρες σε αυτή τη μαζική λιγοθυμία
των δύο χιλιάδων κάτι χρόνων
στους ίδιους δρόμους της πόλης που στενάζει.

Θέλω να βρεθούμε στα στενά που φοβάμαι να διασχίσω
στα σπίτια από κάτω των εξαντλημένων γυναικών, των επαναλαμβανόμενων ανδρών,
μπροστά από πόρτες που δεν θα ανοίξουν ποτέ για να φανερωθούν
τα πρόσωπα των έμφυλων άφυλων με την υπόθεση –τι θα γινόταν αν- καρφωμένη στο κούτελο
τρέξε να βρεθούμε στο στενό με τους κινέζους που δουλεύουν για λευκούς
εκεί που μαζεύονται οι άραβες και μιλάνε πολύ και δεν καταλαβαίνουμε τι λένε
στα μαγικά σημεία που συχνάζουν
τα γατιά που έχουν βρει το νόημα της ζωής
και είναι πάντα ζεστά με τη γούνα τους μέσα στη γούνα τους
χωρίς οθόνες
όλα όμορφα πίσω από όμορφα ακόμα κι αν είναι άσχημα,
στις πίσω πόρτες ακριβών εστιατορίων
όπου οι σερβιτόρες κάνουν διάλειμμα για τσιγάρο
και τραγουδούν την έκπτωση σαν σειρήνες της νύχτας
να περάσουμε δρόμους και μνημεία νεκρά
να επισκεφτούμε την πόλη που μας ανοίγεται ξένη.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Στα πλακάκια βγαίνει το μαύρο του νέφους που συσσωρεύεται
στα πρόσωπά μας, μέσα στις λακκούβες μαζεύεται μαύρο σκοτάδι
και είναι ακόμα Γενάρης, τα βράδια φέρνουν το ένα μετά το άλλο
σαν να μην έχει συμβεί τίποτα
δεν τολμάει κανείς να ανατρέψει το σύμπαν
οι σταγόνες της βροχής είναι οι μόνες που γλιστράνε από τις ταράτσες
κι όλα αυτά που έχουν κάνει οι άνθρωποι τι θα απογίνουν;

Διαβάζω ένα βιβλίο κι άλλο ένα για να ξεχάσω πώς θα ήταν
εάν ο χρόνος παρατεινόταν σε εκείνα τα λεπτά που ακούμπησες
την πλάτη σου στον τοίχο απέναντί μου και το βλέμμα σου έμεινε στο δικό μου
και συνεννοηθήκαμε, μιλούσαμε χωρίς φωνές, χωρίς αγγίγματα, χωρίς πληροφορία
τα κόκαλά μας πλησιάζαν, μα ήταν σε απόσταση, ο χρόνος, ο χρόνος ήταν μικρός και μεγάλωσε
και οι σκέψεις μου ελπίζω να πέρασαν τον δρόμο με τα αυτοκίνητα που μας χώριζαν,
τους ανθρώπους που τρέχουν όλη μέρα στα μετρό και στους δρόμους, στα καυσαέρια, σε τόπους κι άλλους τόπους, χωρίς στοργή, έχουν ξεχάσει και συνεχίζουν να διαγράφουν,
και όλο πηγαίνουν πηγαίνουν να βρούνε τι -κανείς δεν ξέρει-
ανθρώπους που διστάζουν να αναλάβουν την αλήθεια
ανθρώπους σαν εμένα κι εσένα
και το τσάι μου έχει κρυώσει στο πάτωμα,
γιατί δεν έχω τραπέζι.
Θα ήθελα αυτή η εξομολόγηση να ήταν χαϊκού, αλλά δεν είναι.
Κλείνω εδώ.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Άραγε αυτοί οι κύκλοι γύρω από τον ήλιο
ξέρουν τι αλλαγή προκαλούν στα δάχτυλα που έχουν ξεχάσει να αγγίζουν;
Εκτός από τα λουλούδια
στο μπαλκόνι μου που δεν τολμούν να μεγαλώσουν
για αυτά υπάρχει το άπειρο μπροστά
ενώ για μένα στα μαλλιά μου μία λευκή τρίχα κι άλλη μία
ίσως κάπου εκεί
και επειδή είμαι μικρή ακόμα
μού λένε η ηλικία μου δεν μού φαίνεται
μα πονάνε τα πόδια μου και η μέση μου
και θα έρθω στο σύμπαν να το σπάσω
όπως με σπάει αυτό μέρα με τη μέρα
κι εκείνη τη στιγμή της διάλυσης
σε προσκαλώ, έλα πάμε μαζί.

Τα έχεις μάθει όλα; Σίγουρα;
Ερωτήματα κολλάνε πάνω στη φασαρία που συνεχίζει δια παντός,
χωρίς σταματημό.
Έχεις ξεσκαρτάρει όλα τα όνειρά σου
τις σκέψεις που κάνεις λίγο πριν γίνει ο καφές
σαν τις κυρίες που στέκονται και καπνίζουν στην άκρη του παραθύρου
ενώ κοιτάζουν το θέαμα,
τα φθινοπωρινά σου δάκρυα που λιγόστεψαν
γιατί δεν είχες να φας
τις χειμωνιάτικες ψύχρες που ξεκινάνε από μέσα
και σε τρώνε από έξω
και τους καλοκαιρινούς έρωτες που ξέχασες πια τι έλεγαν
κι αν είχαν κάτι να πούνε ποτέ.
Παίζουν δυνατά τα κομμάτια που άκουσες από τα αυτοκίνητα που περνούσαν
και σού έστριβαν το στομάχι με αναμνήσεις
για όλα αυτά που ποτέ μα ποτέ δεν τόλμησες.
Η καταραμένη βοή, αυτός θόρυβο της παύσης.

Όσες φορές και να κοιτάξω το ταβάνι, εκείνο με κοιτάει πίσω.
Με έχουν κουράσει αυτές οι μέρες, θέλω να σε δω
πριν φύγω ξαπλωμένη πάνω σε ένα στρώμα χιλιοχρησιμοποιημένο
θέλω να σε δω πριν κλείσουν τα φώτα στον διάδρομο
πριν χτυπήσει το κουδούνι για να είναι κανείς
πριν με πάρουν τηλέφωνο για να μού πούνε τίποτα
πριν πετάξει το σμήνος των πουλιών και έρθει το άλλο για την άνοιξη
γιατί είναι ακόμα Γενάρης και πώς θα περάσει;

Εκείνος ο σκίουρος που περνούσε από λεύκα σε λεύκα
σε εκείνες τις διακοπές που σφύριζε ο άνεμος πάνω στα φύλλα
και έλαμπε το κρεμαστό μου στις γραμμές του ήλιου
όσο γύριζα σαν μικρός πλανήτης να τον κοιτάξω
δεν ήξερε από φτώχεια και ήταν η πρώτη φορά που είδα ένα πλάσμα ελεύθερο
μετά έκανα την καμπούρα του διαβάσματος
για τη διατήρηση της αιώνιας αμηχανίας
ο πατέρας μου δεν το έβρισκε φυσιολογικό
και το σταμάτησα
ήθελα σαν τον σκίουρο να τελειώνω, να κοντεύω, να φτάνω. Πού;
Και οι μήνες περνάνε σαν αγκάθια που τα κατάπιε το δέρμα.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Τα κύτταρά μου κάνουν συνεχώς στροφές και σε ψάχνουν
το χέρι μου χαϊδεύει τη σκόνη στον αέρα και φτιάχνει μορφές.
-Τα άλλα σώματα λένε ψέματα, μήπως λέει και το δικό μου;-
Ράβονται και ξαναράβονται οι φαντασιώσεις στη μνήμη
οι άνθρωποι μοιάζουν όλο και πιο πολύ με τον θεό
όταν ξεριζώνουν τις καρδιές τους
τις μέρες που πατάνε τις άλλες μέρες
και λιώνουν σαν ξερά φύλλα σε μία απότιστη γλάστρα.
Μέσα στα κουτιά χώνονται οι καινούργιες ζωές
κτίζουν γωνίες από χαρτιά με αξία ανεξέλεγκτη,
τα πλούσια δωμάτια εγκυμονούν το τέλος του κόσμου
μικροί πολιτικοί μας δαγκώνουν τις φλέβες και τα πόδια,
φαντάσματα τα χρέη μας στάζουν στις βρύσες τα βράδια,
ο μεγαλύτερός μας εφιάλτης γεμίζει το σούρουπο ποτήρια
-κι εμείς;
Μένουμε αγάλματα μπροστά στον καθρέφτη.
Αξίζει κάτι; Έλα να δραπετεύσουμε.

Οι τηλεοπτικές μεταφορές μοιάζουν όλο και πιο πολύ με εμάς,
σκιές που γελάμε κρυφά για να μην ακούσουν οι μανάδες μας,
οι έγνοιες και οι λύπες μας.
Γνωριστήκαμε μόνο με τα ρούχα και με λόγια που κάνουν πως ξέρουν τι λένε
ντρεπόμαστε και αυτό το συναίσθημα είναι το μόνο που καταγράφεται στη σάρκα.
Φτιάχνουμε σίδερα και σοβάδες για να κρατάνε τη γη να μην πέσει
κι ω τι κρίμα, δεν αναπνέουμε από ευγένεια
όσο η νιότη μας στριμώχνεται σε δωμάτια που δεν μας χωράνε.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Θέλω να βρεθούμε έξω από τους θόλους,
μακριά από κριτικές επιτροπές και κρατικές απάτες,
μακριά από αυτά που μας ποδοπάτησαν με φροντίδα,
να μυρίζουμε απλώς λίγο δάσος και λίγη αγάπη.
Ποιος είναι ο τρόπος που τελειώνει;
Οι δολοφόνοι δεν λέγονται δολοφόνοι,
οι διαφορετικοί πεθαίνουν πιο γρήγορα,
κάποιοι ζωντανοί είναι πιο σημαντικοί από άλλους,
τα σώματα που έφτιαξαν για εμάς δεν είναι δικά μας,
κι όταν σού λένε ότι δεν είσαι καλός στο σχολείο
οι ήπειροι γράφουν την εκδίκησή τους.
Κάθε φορά που ένας πατέρας δεν λέει ότι αγαπάει το παιδί του
ένα αστέρι εκρήγνυται.

Τα εγκόσμια λάμπουν συνεχώς μεγαλύτερα
δεν ξέρουν τι θα πει φτώχεια και συνήθεια
κλείνουν την ερημιά σε γιγάντια βάζα που κτίζουν τον φόβο
για τη ματαιότητα και μας κρατάνε με μία απορία
απέναντι στον κίνδυνο.
Μην ξεχαστούμε μέσα στον ύπνο μας
κι έρθει και μας πνίξει το χάος.
Δαγκώνει δεν δαγκώνει;
Ξανά τα χέρια στις τσέπες και όχι πολλές κινήσεις
η θερμοκρασία είναι ακόμα χαμηλή,
είναι ακόμα Φεβρουάριος,
τα πουλιά έχουν αποδημήσει ήδη
το τσάι κρυώνει σε ένα λεπτό, ενώ χρειάζεται τέσσερα για να γίνει
και είναι στα τελευταία τέσσερα λεπτά που κάνεις ακριβώς τις ίδιες κινήσεις.
Η φιγούρα σου διαγράφεται πάνω στα άλλα πρόσωπα που προσπερνάς.
Αν ακουμπήσεις τον ώμο μου, κάνε μία ευχή
και πες μου τι θα γίνει.

Χειμώνας 2023, Αθήνα

*

Invitation

I want to meet you
so I don’t forget that we once were
under the same sky
witnessing this mass fainting
of two thousand and something years
in the same streets of the groaning city.

I want to meet in the alleys I’m afraid to cross
in the houses beneath the exhausted women, the repetitive men,
in front of doors that will never open to reveal themselves
the faces of the genderless sexes with the assumption – what if – nailed to their foreheads
run into the alley with the Chinese working for white men.
where the Arabs gather and talk too much and we can’t understand what they’re saying.
In the magical places where they hang out
the cats who have found the meaning of life
and they are always warm with their fur inside their fur
without screens
all beautiful behind beautiful even if they are ugly,
the back doors of expensive restaurants
where the waitresses take a cigarette break
and sing the discount like sirens of the night
to pass streets and monuments dead
to visit the city that opens up to us as a stranger.

My friends don’t talk about what hurts.

On the tiles comes the black of the cloud that accumulates
on our faces, in the potholes black darkness gathers
and it is still January, the nights bring one after another
as if nothing has happened
no one dares to overturn the universe
the raindrops are the only ones that slip off the rooftops
and all the things people have done, what will happen to them?

I read a book and another to forget what it would be like
if time was stretched to those minutes you touched
your back against the wall across from me and your eyes stayed on mine
and we understood each other, spoke without voices, without touching, without information.
our bones were getting closer, but they were at a distance, time, time was short and grew
And my thoughts hopefully crossed the road with the cars that separated us,
the people who run all day in subways and streets, in exhaust fumes, in places and other places, without affection, they have forgotten and continue to erase,
and they keep going to find out what – nobody knows –
people who hesitate to take on the truth
people like you and me
and my tea is cold on the floor,
because I don’t have a table.
I wish this confession was a haiku, but it’s not.
I’ll close here.

My friends don’t talk about what hurts.

Wandering, do those circles around the sun
know what change they cause in the fingers which have forgotten to touch?
Except for the flowers
on my balcony that dare not to grow
for them there is infinity ahead
while for me in my hair a white hair and then another
maybe somewhere in there
and because I am still young
they tell me my age does not show
but my legs and my back hurt
and I will come to the universe to break it
the way it is breaking me day by day
and at that moment of disintegration
I invite you, come with me.

Have you learned everything? You sure?
Questions are stuck on the noise that goes on forever,
without stopping.
Have you sorted out all your dreams
the thoughts you have just before the coffee is done
like the ladies who stand smoking at the edge of the window
while they watch the spectacle,
your autumn tears that have dwindled
because you hadn’t eaten
the winter chills that start from within
and eat you from the outside
and the summer loves that you’ve forgotten what they said
and if they ever had anything to say.
Loudly are the songs you heard from the cars passing by
and twisted your stomach with memories
of all the things you never, ever dared to do.
The damn roar, the noise of the pause.

No matter how many times I look at the ceiling, it always looks back at me.
I am tired of these days, I want to see you
before I leave lying on a mattress that has been used up
I want to see you before the lights go out in the hallway
before the bell rings for nobody to be
before they call me to tell me nothing
before the flock of birds flies away and the other one comes for spring
because it is still January and how will it pass?

That squirrel that went from poplar to poplar
in those holidays when the wind whistled on the leaves
and my pendant shone in the lines of the sun
as I turned like a little planet to look at him
he knew no poverty and it was the first time I ever saw a creature free
Then I did the hump of reading
to preserve the eternal perplexity
my father didn’t find it normal.
and I stopped.
I wanted like a squirrel to finish, to come close, to arrive. Where?
And the months go by like thorns swallowed by the skin.

My friends don’t talk about what hurts.

My cells keep turning and turning and looking for you
my hand caresses the dust in the air and makes shapes.
-The other bodies lie, does mine lie?
The fantasies sew and sew again in memory
people are becoming more and more like god.
when they tear out their hearts
on the days when they step on other days
and they melt like dry leaves in an unclean pot.
Into the boxes are shoved the new lives
they build corners of paper with value unchecked,
the rich rooms portend the end of the world
little politicians bite our veins and legs,
ghosts of our debts drip our taps at night,
our greatest nightmare fills our glasses at dusk
-And what about us?
We remain statues before the mirror.
Is it worth anything? Let’s escape.

TV metaphors are becoming more and more like us.
Shadows, we laugh at in secret so our mothers won’t hear,
our worries and sorrows.
We know each other only by clothes and words that pretend to know what they are talking about
We are ashamed and this feeling is all that is recorded in the flesh.
We make iron and plaster to keep the earth from falling
And what a pity we do not breathe with kindness
while our youth is crowded into rooms that cannot hold us.

My friends don’t talk about what hurts.

I want to meet outside the domes,
away from juries and government shenanigans,
away from those who have trampled us with care,
just to smell a little forest and a little love.
What is the way it ends?
Murderers are not called murderers,
different ones die faster,
some alive are more important than others,
the bodies they made for us are not ours,
and when they tell you you are not good at school
the continents write their revenge.
Every time a father does not say he loves his child
a star explodes.

The mundane worlds shine ever larger
They do not know what poverty and habit mean
they enclose the desolation in giant jars that build fear
of futility and keep us wondering
in the face of danger.
Let us not forget in our sleep
and the chaos not come and drown us.
It bites, doesn’t it?
Again, hands in pockets and not too much movement
the temperature is still low,
it’s still February
the birds have already migrated
the tea cools down in a minute, while it takes four to make it.
and it is in the last four minutes that you make exactly the same movements.
Your figure is silhouetted against the other faces you pass.
If you touch my shoulder, make a wish
and tell me what happens.

Winter 2023, Athens