δεν είμαστε πουθενά
δεν πάμε πουθενά
δεν ερχόμαστε από κάπου
είμαστε απλά ένα μοναχικό σκαρίφημα στον αεροδιάδρομο
αναδύουμε την αναπνοή μας σε πύλες αεοροδρομίου
ακούμε κρυφές συζητήσεις σε αυτοκινητόδρομους
καρφωνόμαστε στα κλειστά παράθυρα διακεκομένων μετρό
τα τρένα της σιωπής έχουν αργήσει
οι πτήσεις αναβλήθηκαν
οι μέρες μετατέθηκαν
για ποτέ ξανά

το κρασί ζυμώνεται στα συγχυσμένα χείλη μας
στις άκρες των μυαλών μας
τα μάτια μας είναι παγωμένα σύννεφα
τα λαρύγκια μας φυσημένοι αμμόλοφοι μέσα στην έρημο
στέπα που μεγαλώνει στη γλώσσα μας
υγρές ζούγκλες μέσα στα γεννητικά μας όργανα
γκρεμοί στο στέρνο μας
φλεγόμενα διαγράμματα μετά τη βροχή
στον πεντακάθαρο ουρανό
που δεν καλύπτει κάποια γη

φεύγουμε μετά τις σκιές μας
πατημασιές στην κινούμενη άμμο που είμαστε
σκισμένα ρούχα προσφύγων χωρίς ίχνη
σκήπτρα απορριφθέντα από επινοημένα βασίλεια
νύχια δόντια μάτια ξεθαμμένα από άγραφες ιστορίες
χαμένες στις ανεξερεύνητες κορυφογραμμές της σάρκας μας
σπασμένοι χάρτες στα γόνατά μας
φουσκωμένες παλίρροιες δαγκώνουν όρμους και ακτές
στις όχθες της κυτταρικής μας λαχτάρας
στο κατώφλι πεθαμένων εθνών

Κλαίμε μόνο για εκείνη τη στιγμή
όταν θα ξέρεις
όταν θα ξέρω
είσαι ο νικημένος λεβάντες
γυρίζεις την πλάτη σου στον ανατολικό άνεμο
περπατάς κάτω στα σύνορα της ελευθερίας σου
και φεύγεις
αλλά δεν είσαι πια μια χίμαιρα
ούτε είσαι εξορία
ούτε και θα είσαι ποτέ
για μένα.

*Μετάφραση από τα μακεδονικά Περσεφόνη Μύρτσα. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Ένεκεν” (Γενάρης-Αύγουστος 2022).