ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΜΙΑΣ ΠΟΛΗΣ

Ας κάνουμε την αυγή το υποκείμενο ενός εγκλήματος
Το μεσημέρι ας εφεύρουμε αστέρια στον ορίζοντα ενός ταξιδιού
Αστέρια και μια μορφή νέα για τις ώρες δίχως αύριο
Ξεκοιλιασμένα καράβια σηκώνουν άγκυρα
Το αίμα τους βαραίνει η σκουριά
Όλα κολυμπάνε μέσα στο σαράκι
Μια γάτα που δε μπορεί πια να σκούξει το τρώει
Από την κορυφή του Πύργου των Ανέμων υψώνονται φλόγες
Και πνίγουν το φως
Ο πύργος είναι ηψηλός φλεγόμενος κι έχει αποσπαστεί από τη Γη
Η Γη!
Ποιος την καταδίκασε να ζει σαν ξεφλουδισμένο πορτοκάλι
Ή σαν κόκκο μπλε άμμου
Κάτω από το διηνεκή ζυγό των δυο ισημεριών;
Ο καταναγκαστικός ρυθμός
Ή φρικτή αναμονή των εκλείψεν είναι εκεί
Παντού όπου πηγαίνουμε

(Αθήνα 1937 – Μαρακές 1939)

*

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟΣ

Η προσδοκία σ’ ένα κύμα
Η τόλμη γύρω μας
Η βροχή και το δηλητήριο
Είναι όλα στοιχεία αυτής της ταραγμένης επιστροφής

Επέστρεφε σαν ένας διπλωμένος σουγιάς
Μια ομπρέλα κλεισμένη ξανά
Η καρδιά γεμάτη αηδία

Εισβάλαμε παντού
Παρά τη νύχτα το σπασμένο φεγγάρι την παραβιασμένη πόρτα
Κι όλα αυτά που καθημερινά κλέβουμε
Η ώρα έπρεπε να ξαποστάσει ή να δραπετεύσει
Τίποτα δεν αποκρίνεται
Πού να βρει κανείς θυσίες;
Θέλω να γίνω ο χρησμός της ζωής μου
Ο ορίζοντας δεν είναι παρά μια πνοή δίχως μορφή
Ένα τέρας καθισμένο στην άμμο ανάμεσα σε ξεσκισμένες εφημερίδες
Κι αυτά τα σπάνια αντικείμενα προορισμένα για κάποιον που παραμένει άγνωστος
Σε όλα αντιπαραθέτει αυτή τη δύναμη που σπέρνει τις λύπες την ντροπή και τις εσπευσμένες αναχωρήσεις
Αυτή τη δύναμη που δίνει στους αριθμούς και τις μέρες μια αποφράδα σημασία.

*Από το βιβλίο “Νικόλαος Κάλας – Δεκαέξι γαλλικά ποιήματα και Αλληλογραφία με τον Ουίλλιαμ Κάρλος Ουίλλιαμς”, Εκδόσεις “Ύψιλον”, Αθήνα 2002. Μετάφραση: Σπήλιος Αργυρόπουλος, Βασιλική Κολοκοτρώνη.

**Στη φωτογραφία: Kurt-Seligmann, Etching.